«

»

aug 13 2012

Bericht afdrukken

Geen geleur met Donorterreur! + Update

Zoals u weet schrijf ik zo nu en dan, onder de noemer Even iets Anders, een blogpost die weinig tot volstrekt niets met het thema van Veelkantie te maken heeft. Zo ook deze keer.

Deze keer wil ik het met u hebben over uw ingewanden en organen. Want als het aan veel, met name linkse politieke partijen inclusief D66, is dan komt uw lichaam en organen na u dood aan de staat te vervallen, mits u uitdrukkelijk aangeeft dit niet te willen. Dit noemt men een Opt-Out Systeem. Je moet dus uitdrukkelijk aangeven iets niet te willen in plaats van uitdrukkelijk aan te moeten geven iets wel te willen (Opt-In).

Opt-Out

Opt-Out Systemen zijn bij wet verboden. En terecht. In het verleden maakte bedrijven, instanties en instellingen namelijk op grote schaal misbruik van Opt-Out Systemen. Dan kreeg je bijvoorbeeld ongevraagd iets toegestuurd en als je dit dan niet wilde hebben of houden dan moest je het terugzenden met de vermelding dat je het desbetreffende artikel niet wilt hebben en ook geen prijs stelt op verdere zendingen. Deed je dat niet dan bleek je opeens zonder jouw uitdrukkelijke onmiskenbare toestemming 'geabonneerd' te zijn op periodieke toezending van allerhande producten die je dan ook moest betalen.

Instanties, zoals gemeentelijke overheden, paste een soortgelijke list toe. Je moest nadrukkelijk vermelden het ergens niet mee eens te zijn. Deed je dat niet dan was je het haasje en zag je jezelf opeens geconfronteerd met een voldongen feit.

Spam is eveneens daarom verboden. Je hebt immers geen toestemming verleend aan de spammer om je inbox van je mail vol te plempen met allerhande penis vergrotende crèmes en andere ellende. Het feit dat men onderaan dit soort mails soms de optie geeft om geen spam meer te willen ontvangen maakt het niet beter. Want ook dat is een voorbeeld van een Opt-Out systeem. Je ontvangt ongevraagd zaken en je zou je daarvoor dan actief moeten afmelden. En zoals gezegd is dat bij wet verboden. Men heeft vooraf jouw uitdrukkelijk onmiskenbare toestemming nodig.

Bescherming burgers

Dit principe, dat bedoeld is ter bescherming van de burgers, wil onze overheid plotseling laten varen nu het gaat om orgaandonaties. Nu wil men u ongevraagd tot orgaandonor bombarderen zonder uw uitdrukkelijke onmiskenbare toestemming vooraf. Om niet ongevraagd als orgaandonor te boek te staan in de overheidsboeken moet u zich nu opeens actief af gaan melden. Zo iets fundamenteel ingrijpends kan kennelijk opeens wel als de overheid het wil, terwijl het u ongevraagd abonneren op de Donald Duck, om maar eens iets flauws te noemen, uitdrukkelijk verboden is.

'Algemeen belang'

Het excuus dat de overheid aanvoert is dat het 'in het grotere algemene belang' zou zijn. Maar is dat ook zo? Welk belang dient men met het iedereen ongevraagd en onder dwang, mits..., tot orgaandonor bombarderen?

Volgens dezelfde overheid overlijden jaarlijks 150 mensen omdat er geen of niet tijdig een donororgaan ter beschikking is. Dat is triest. Maar rechtvaardigt dit gegeven het om daarom 17 miljoen mensen te beroven van hun recht op zelfbeschikking? Rechtvaardigt dit dat men iedereen voortaan ertoe wil te dwingen een keuze te maken, of anders... als u geen keuze wilt of kunt nemen, bent u automatisch orgaandonor?

Vrijheid

Nee dit is onacceptabel! U en uw lichaam en de organen daarin zijn geen bezit van de overheid. De overheid heeft geen enkel recht zo'n fundamenteel ingrijpende beslissing voor u te nemen. De overheid heeft ook geen recht u tot een keuze te dwingen. Want iedere vorm van dwang gaat in tegen ieder recht op vrijheid die u van nature en in basis heeft. Als de overheid iets van u wil dan heeft ze het recht om dit te vragen. Maar u heeft ook het recht om niet, en zeker niet onder dwang, op deze vraag te antwoorden.

Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het doel van dit ingrijpen op uw vrijheid, integriteit en zelfbeschikkingsrecht (waaronder het recht om geen keuze te maken) sympathiek vinden. Maar is het ook sympathiek? Is het sympathiek om 17 miljoen mensen hun recht op zelfbeschikking automatisch te ontnemen en hen te dwingen om nadrukkelijk aan te geven dat zij niet willen dat hun organen worden verwijderd na hun dood? En dat om misschien 50% (want veel van de orgaantransplantaties zijn niet succesvol en verbeteren het leven van de patiënt niet en men bereikt soms zelfs het tegenovergestelde) van de mensen te 'redden' die op een orgaan zitten te wachten?

Hellend vlak

U zult het zich niet (dagelijks) realiseren, maar u boet al jaren in aan vrijheden. De overheid heeft zich al sedert decennia het 'recht' toegeëigend om diep in te grijpen in uw persoonlijke levenssfeer en zaken voor u te bepalen. Denk bijvoorbeeld aan allerhande belastingmaatregelen om roken en drinken zogenaamd (want men wil feitelijk niets anders dan de staatskas spekken en/ of u haar ideologische keuzes op te dringen en voert dit soort zaken als excuus daarvoor aan) te ontmoedigen. Uw vrije keuze om te roken of te drinken bestraft de overheid dus met een volautomatische bekeuring per neut of peuk. Denkt u daar eens een moment over na. De overheid straft u voor het gebruik maken van uw recht. Ja, zelfs je eigen lichaam vervuilen of vernietigen en uw leven bekorten middels actieve of passieve suïcide is een onvervreemdbaar recht dat u heeft!

Maar dat is de overheid nog lang niet genoeg. Onder het mom van 'het milieu', 'de diertjes' en 'uw gezondheid' en dergelijke permitteert de overheid zich tegenwoordig erg veel. Autorijden? Straf! 70% van de prijs van een liter brandstof bestaat tegenwoordig al uit belastingen en accijns (ofwel belasting over belasting over belasting). Een nieuwe televisie kopen? Straf! U betaald niet alleen thans 19 maar binnenkort 21% belasting over uw 'niet noodzakelijke' aankoop maar ook nog eens een milieutoeslag en een verwijderingsbijdrage (waarmee men vervolgens niets doet). U wilt zout of suiker in uw eten of drinken? Straf! Op zout en suiker zit extra belasting want de overheid is, geheel onterecht overigens, van mening dat dit niet goed voor u is.

En zelfs dat is nog niet genoeg. Er zijn allerhande wetsvoorstellen in de maak die u er, vaak via financiële dwangmiddelen, toe moeten dwingen minder vlees, minder 'vet', enzovoort, te consumeren. Door voortaan uw reiskostenvergoeding te belasten, hetgeen u tot wel honderden euro's per maand extra kan kosten en wat allemaal zo linea recta in de staatskas vloeit, wil men u voortaan ook bestraffen omdat u het lef heeft via betaalde arbeid uw eigen lot (proberen) te bepalen en in eigen hand te nemen. Want het valt inmiddels niet meer anders te interpreteren.

En dit is slechts het puntje van de enorme ijsberg aan wetten, regels en maatregels die de overheid heeft genomen om tot in de finesse uw (manier van) leven voor u te bepalen en sturen in een richting die de overheid, om welke al dan niet geveinsde reden dan ook, wenselijk acht. We bevinden ons dus al jaren op een hellend vlak waarbij de overheid zich steeds meer 'rechten' toegeëigend over uw manier van leven en de wijze waarop u uw leven in wenst te richten te beslissen. En dat is niet mis!

De overheid meent zelfs voor u te mogen beslissen wanneer u mag leven en wanneer u dood mag gaan. De overheid wenst voor u te bepalen wat voor u 'ondragelijk lijden' is. En komt dit niet overeen met de definities van de overheid dan ontzegt men u het recht te sterven. En er zijn ook bewegingen in de maatschappij die op basis van wat u per jaar kost willen beslissen dat u juist dood moet gaan. Desnoods op een zeer onaangename manier. En er zijn al jaren bewegingen in de maatschappij die, op basis van uw in alle vrijheid genomen besluit op een bepaalde wijze te leven, voor u willen bepalen of u in aanmerking komt voor een baan of een medische behandeling. Dat terwijl dit toch uw fundamentele onvervreemdbare recht zou moeten zijn. Want alleen u kunt toch beslissen hoe u wilt leven, en of uw leven het leven wel waard is? Of uw kwaliteit van leven voldoet aan uw standaard?

En nu, om ons weer even terug te leiden naar het onderwerp van deze 'Even iets Anders' aflevering van vandaag, wil de overheid ook nog eens voor u gaan bepalen wat er met u en uw lichaam en organen moet gebeuren na uw dood. Waar gaan we in hemelsnaam heen, vraag ik u! En denkt u vooral niet dat het zo'n vaart niet zal lopen, want in feite is de overheid hier al veel langer mee bezig. Zie bijvoorbeeld de site https://www.jaofnee.nl/.

De huidige situatie is thans zo:

Er is maar één persoon die, bij leven en welzijn, over wat er met uw lichaam en uw organen moet gebeuren na uw dood kan en mag beslissen. En dat bent u zelf. Voor uw dood kunt u deze bevoegdheid uitdrukkelijk en schriftelijk overdragen aan bijvoorbeeld een familielid of een geliefde. U kunt bijvoorbeeld beslissen dat het aangewezen familielid of geliefde na uw dood mag beslissen over wat er met uw lichaam gebeurd. U kunt ook specificeren wat u wilt dat er na uw dood met uw lichaam en eventuele organen gebeurd. Het kan ook zijn dat u dit recht aan niemand verleende en ook niet hebt aangegeven wat u wilt dat er met uw lichaam en organen na uw dood gebeurd. In dat geval zouden uw familieleden of geliefden u geheel en al moeten begraven of cremeren naar uw wens zonder uw organen af te staan. U heeft immers niemand hiertoe toestemming gegeven.

Wat de overheid wil:

De overheid wil u voortaan dit zelfbeschikkingsrecht ontnemen. Men wil voor u beslissen wat er met uw lichaam en organen gebeurd nadat u dood bent. In feite wil men dit al voor u beslissen bij leven en welzijn. En het kan ook inhouden dat men u, ondanks dat u feitelijk al overleden bent, kunstmatig in leven wenst te houden om zo uw organen voor transplantatie geschikt te houden. In feite knipt men ook het deel waarin u de bevoegdheid en verantwoordelijkheid kunt overdragen aan een familielid of geliefde er finaal tussenuit. Want als u niet uitdrukkelijk heeft aangegeven geen donor te willen zijn heeft dit familielid of de geliefde wettelijk en juridisch gezien in wezen niets in te brengen. De enige wijze waarop u dit kunt voorkomen is expliciet en onder dwang van de overheid aan te geven dat u geen donor wilt zijn. Maar op termijn kunnen ook daar consequenties aan kleven. Want wie zegt dat u niet op een lijst komt te staan die aangeeft dat niet geven ook niet ontvangen betekend?

Betrouwbaarheid van de overheid

Er is niets onbetrouwbaarder dan de overheid, zo is ons telkens weer gebleken. U kunt voor de ene partij stemmen op basis van haar verkiezingsbeloften, maar die beloften blijken vaak zo vloeibaar als warme was te zijn als het erop aankomt. Dan blijkt opeens dat uw zogenaamd liberale partij tegen bepaalde zaken te zijn omdat men het zeteltje nodig heeft van een zeer onliberale partij om er andere plannetjes doorheen te drukken. En hoe vaak heeft de overheid u al verrast met een (tijdelijke) maatregel (denk aan bijvoorbeeld het deel I voor uw auto, of het 'kwartje van Kok', de hypotheekrenteaftrek, het pensioen waarvoor u 40 jaar betaalde, enzovoort) die tientallen jaren later nog bestaan of juist worden afgeschaft omdat dit op dat moment opportuun is?

En wat te denken van de ICT perikelen bij de overheid? Of überhaupt het onvermogen van de overheid om uw gegevens te beschermen tegen misbruik? Ik wil hier geen Godwin plaatsen, maar het meest tot de verbeelding sprekende voorbeeld is toch wel het feit dat er zoveel Joden in Nederland in handen van de nazi's vielen omdat de overheid zo nodig de etniciteit en de geloofsovertuiging van haar burgers wilde vastleggen. De nazi's hoefde alleen maar de gemeentearchieven te raadplegen om te kunnen zien wie ze op moesten pakken en op de trein richting concentratie- en vernietigingskampen moesten zetten. En dit is tot op de dag van vandaag symptomatisch voor de wijze waarop overheden met uw gegevens om gaan.

Telkens weer blijken uw gegevens, en dat zijn er onvoorstelbaar veel inmiddels, misbruikt te kunnen worden, aangewend te kunnen worden voor een heel ander doel, of anderszins niet in goede handen te zijn van de overheid. En zo'n overheid vertrouwd u uw laatste wilsbeschikking toe?

Morele dwang

Links en rechts hoor ik argumenten voor en tegen de wens van de overheid om u het recht op zelfbeschikking voor uw dood na uw dood te ontnemen. Vooral de voorstanders ervan blinken doorgaans uit in morele dwang en soms zelfs terreur. Want tegenstanders van dit voorgenomen wetsvoorstel van D66 zouden egoïsten of anderszins onmensen zijn. De scheldpartijen kunnen niet op.

De steun voor het voorstel van D66, dat zoals gezegd op steun kan rekenen van de meeste linkse partijen, blijkt (procentueel en verhoudingsgewijs) massaal te zijn. Maar is dat niet vreemd? Want hoe kan het dan dat er kennelijk toch nog een fors tekort is aan donororganen? Want als alle mensen die zich nu zo uitdrukkelijk voor deze wet uitspreken ook donor zouden zijn, of minstens worden, dan is deze wet totaal overbodig! Er is dus sprake van een enorme mate van hypocrisie onder de voorstanders. Want kennelijk is men helemaal voor het gedwongen donorschap, maar is men zelf geen donor. Hoe kan dit nou? Waar blijven deze mensen dan met hun morele dwang en terreur?

Voorstanders hebben hoe dan ook geen recht andere, dat wil zeggen de passieve en de al dan niet uitgesproken tegenstanders, de maat te nemen. Want sinds wanneer moet een tegenstander van deze kwestie, die zich doorgaans door ons onvervreemdbare recht op vrijheid als mensen laten motiveren, verantwoording aan voorstanders afleggen? Wie heeft u als voorstander aangesteld als het morele geweten van de tegenstanders? Mensen die geen donor willen zijn hoeven zich helemaal niet aan andere te verantwoorden en tekst en uitleg te geven over het hoe en het waarom. Dat zijn uw zaken als voorstander helemaal niet. Want ook dat is een onvervreemdbaar recht. Als u om welke u moverende reden dan ook geen donor wil zijn, dan is dat uw zaak, en andere hebben niet het recht om u een hen wenselijke keuze af te dwingen middels morele terreur. U kunt namelijk zoveel willen. En de voorstanders van dit wetsvoorstel blijken ook vaak heel veel noten op hun zang te hebben en meerdere zaken met een volstrekte minderheid aan de meerderheid opgelegd te hebben of op te willen leggen.

Samenvattend:

Wat er met uw lichaam, voor en na uw dood, gebeurd is uw verantwoordelijkheid en alleen u heeft het recht daarover te beslissen. De overheid speelt een gevaarlijk spel en bevind zich al decennia lang op een hellend vlak waarbij burgers telkens weer rechten en vrijheden moeten inleveren. Het gaat telkens met kleine stapjes per keer waardoor er sprake is van het zogenaamde Boiling Frog Syndrome. Mensen ertoe te dwingen een keuze te maken, of anders voor hen deze keuze te maken, is absoluut een stap te ver en in de verkeerde richting en een opstap naar een steeds totalitairdere samenleving waarin de overheid bepaald wat u wel mag, niet mag en wel moet en niet moet.

Wilt u, geheel en al vrijwillig, donor worden? Doe dat dan! Hier kunt u lezen hoe.

Is meneer Veelkantie donor? Dat gaat u helemaal niets aan en ik hoef aan u absoluut geen verantwoording af te leggen voor de keuzes die ik in mijn leven maak! Maakt u zich maar vooral druk om uzelf! Donor worden is een persoonlijke en vooral een vrijwillige ongeforceerde keuze. En dat moet ook zo blijven. Nu en voor altijd.

Update:

Is dit misschien een optie?

Libertarische Partij wil orgaanhandel legaliseren

(Novum) - Het moet legaal worden om organen tegen betaling af te staan. Dat is de beste oplossing voor het tekort aan donororganen, stelt lijsttrekker Toine Manders van de Libertarische Partij, een van de 21 partijen die meedoen aan de verkiezingen op 12 september.

"Mensen zullen zich veel sneller als donor inschrijven wanneer ze worden betaald voor hun organen. En daar heb je volgens ons ook gewoon het recht toe. Je lichaam is je onvervreemdbaar eigendom", zegt Manders. Hij reageert op een voorstel van D66 om iedereen orgaandonor te maken, tenzij mensen zelf aangeven geen organen te willen afstaan.

Het D66-plan is volgens de Libertarische Partij crimineel. "Het bezit van je eigen lichaam is voor ons een grondrecht. Je mag een lichaam niet onteigenen. Maar je mag je eigen lichaam om diezelfde reden wél exploiteren", legt Manders uit.

Bron

Permanente koppeling naar dit artikel: http://veelkantie.nl/blog/2012/08/13/14348/

21 reacties

Naar het reactie formulier

  1. Yvonne

    Het probleem is wel dat het overgrote deel van de Nederlanders domweg te laks is om hun keuze door te geven. Als je mensen vraagt wat ze willen (wel of niet doneren) dan weten de meeste mensen het wel. Maar slechts een minderheid heeft de keuze vast laten leggen. Als iedereen de keuze vast zou laten leggen, is het tekort aan doneren geheel opgelost (ervanuitgaande dat een klein deel van de niet-vastleggers een keuze vòòr doneren maakt).
    Het probleem is dus niet te nee-zeggers (inderdaad, vrije keuze!), maar de niets-zeggers. Want familie zegt (vrijwel) altijd ‘nee’ als er niks bekend is.

    Maar ik ben het met je eens dat dwang door middel van een opt-out systeem ECHT niet kan.

    Maar nu de hamvraag: hoe gaan we het tekort aan doneren dan WEL oplossen???

    1. Meneer Veelkantie

      Yvonne,

      Ook geen keuze (willen, kunnen of om welke reden dan ook niet, dus ook laksheid) maken is een recht. Als alle mensen die het allemaal zo goed voor andere weten te verzinnen en te bepalen zich nou net zo massaal aan zouden melden als ze anderen de les lezen dan was het ‘probleem’ allang opgelost.

  2. Yvonne

    Maar je kunt ook ‘geen keuze’ doorgeven (keuze overlaten aan nabestaanden). Laten mensen dat dan doen. Want de huidige situatie kost mensenlevens.
    Enne, ik heb mijn keuze doorgegeven toen ik 18 werd. Kleine moeite, hopelijk nog lang niet nodig…

    1. Meneer Veelkantie

      Yvonne,

      Natuurlijk kan dat. Maar ook dat is de keuze van desbetreffende persoon.

      Alles kost mensenlevens. We zullen op zeker moment in ons bestaan toch eens de dood moeten gaan zien als onlosmakelijk en uiteindelijke consequentie van het leven.

      We kunnen nu wel heel lyrisch doen over transplantatie(s). Maar het is helaas vaak slechts een uiterste strohalm om een leven te rekken. Ik ken voldoende transplantatie gevallen in de naaste omgeving en daarbuiten waarbij de transplantatie eerder het begin was van nog meer ellende (huid- en andere kankers van de medicatie, afstotingsverschijnselen en daadwerkelijke afstoting, de dood die evengoed volgde na slechts een korte periode van het getransplanteerde orgaan te hebben kunnen ‘genieten’, enzovoort) in plaats van andersom. Ik denk dat we ons als mensen ook nuchter en oprecht moeten durven afvragen of het leven het leven wel altijd waard is, of de resources die wij aanspreken wel in verhouding staan tot het uiteindelijke te verwachten resultaat, en of een ellendig leven eindeloos rekken wel de best denkbare optie is.

  3. Yvonne

    Mensen die voor de keuze staan om een transplantatie te ondergaan, mogen er inderdaad ook voor kiezen dat niet te doen. Maar als er niet voldoende doneren zijn, worden zij in hun keuzevrijheid aangetast.
    En inderdaad, niet alles wat medisch mogelijk is is echt wenselijk. Daar ben ik het volledig mee eens!

    1. Meneer Veelkantie

      Yvonne,

      ‘Worden in hun keuzevrijheid aangetast’…? Moet niet gekker worden.

  4. Yvonne

    Hoezo? Ze mogen van jou niet kiezen voor een transplantatie?

    Ze krijgen domweg de keuze niet, omdat te weinig mensen dat stomme formulier invullen & opsturen.

    Jij bent erg voor keuzevrijheid, maar ik probeer je ervan te overtuigen dat het voor 17 miljoen mensen een kleine moeite is zodat de eerder genoemde 170 mensen niet doodgaan. Deze 170 mensen zouden graag kiezen voor een leven met alle nadelen die je opnoemt, maar ze hebben de keuze niet. Daar zit ik echt mee. En als ik er wat aan zou kunnen doen, zou ik dat niet laten.

    1. Meneer Veelkantie

      Yvonne,

      Natuurlijk mogen ze kiezen voor transplantatie. Echter, als er geen orgaan beschikbaar is, om welke reden dan ook, dan is die keuze er simpelweg niet en daar heeft iemand het dan maar gewoon mee te doen. Want laten we wel even heel duidelijk vaststellen dat een orgaan ontvangen van een ander mens een hele grote gunst is en beslist geen verworven recht. En dat je mensen ook niet, zoals jij nu kennelijk ook probeert te doen, ‘moreel’ kunt dwingen hun organen af te staan. Waarom mensen geen codicil invullen of andere kennisgeving doen dat ze organen willen afstaan is niet mijn, niet jouw en niemands zaak dan dat van desbetreffende persoon. En kennelijk is het voor een paar miljoen mensen, want 17 miljoen is een zeer overtrokken aantal want we hebben ook nog eens tenminste 40% wilsonbekwamen zoals verstandelijk gehandicapten en kinderen en honderdduizenden mensen die geen organen kunnen afstaan wegens kanker of andere ziektes en aandoeningen, wel een big issue. Want de opmerking ‘het gaat om laksheid’ gaat er bij mij beslist niet in. En ook doelbewust geen keuze willen maken kan een keuze zijn. En dat hebben andere maar te accepteren.

  5. Yvonne

    Beste Veelkantie,

    We hebben elkaar niet goed begrepen, geloof ik. Ik wil geen mens dwingen een orgaan af te staan. Echt niet. Ik wil ook geen mens dwingen om hetzij ‘ja’ hetzij ‘nee’ te zeggen. Ik wil graag dat mensen die de keus voor zichzelf hebben gemaakt (en dat zijn er velen) die keuze ook doorgeven. Vast laten leggen.
    Geen keuze maken is prima, nee zeggen is ook prima. Maar zorg dat als je een beslissing maakt, deze ook bekend is.

    Dus terug naar de hamvraag: hoe krijgen we de mensen die een keuze hebben gemaakt (nee/ ja/ laat ik over aan nabestaanden) zover dat ze het formulier invullen & opsturen?

    Off topic: Ik vind het heel naar dat je denkt dat ik mensen moreel wil dwingen om een orgaan af te staan. Als ik mijn bijdragen teruglees, zie ik dat ook nergens verschijnen. Ik ben geraakt door jouw opmerking.

    1. Meneer Veelkantie

      Yvonne,

      Je slaat een verwijtende toon aan jegens mensen die kennelijk, want ik kan en wil dat niet controleren omdat het mijn zaak en taak gewoon niet is, geen keuze maken, of wel een keuze hebben gemaakt maar die om hen moverende redenen niet bekend maken via het overheidssysteem. Iets wat ik me goed kan voorstellen, want er is niets onbetrouwbaarders dan de overheid, zo is ons wel gebleken. Er kunnen dus op termijn grote consequenties aan kleven als mensen hun keuze kenbaar maken.

      Mensen gaan dood. Dat is gewoon een gegeven die aan geen mens, zelfs degene die doodgaat (uitzonderingen daargelaten natuurlijk) bij gebrek aan een orgaan, te verwijten valt. Maar je verlegd min of meer de verantwoordelijkheid daarvoor naar andere mensen door bijvoorbeeld te stellen dat mensen die hun keuze (voor/ tegen/ geen) andere, die om een orgaan verlegen zitten, hen de keuze zouden ontnemen. Dat is volgens mijn opvattingen ‘morele’ dwang.

      Hoe lossen we dit op? Je kunt het mensen om te beginnen zo makkelijk mogelijk maken, maar wel zonder je op te dringen zoals ik wel eens ervaar bij collectanten voor een ‘goed doel’. En verder is dit een al decennia lang bestaand probleem, dus mag je er ondertussen vanuit gaan dat veel mensen de zaken liever in de informele familiesfeer regelen, en er weinig voor voelen hun keuze te formaliseren. Hetgeen ik, zoals gezegd, begrijpelijk vind.

  6. MdJ

    Je zou toch denken dat een liberale partij als de D66 het zou respecteren dat je baas bent over je eigen lijf. Het is niet eens de eerste keer dat dit op de agenda staat. Maar omdat er opeens een kamermeerderheid het wel ziet zitten…

    Er zijn al zoveel verplichtingen die je als mens moet doen. Persoonlijk zou ik het niet zo erg vinden dat je bijvoorbeeld wanneer je 18 word ,of een andere leeftijd, je gewoon op het gemeentehuis verplicht moet aangeven of je wel of niet donor wil worden. Dat klinkt mischien cru, maar het zou wel veel van dit soort rompslomp oplossen.
    Als dan blijkt dat de overgrote meerderheid “nee” heeft gekozen, laat dan de overheid maar een campagne voeren om je naar de “ja” kant te krijgen.
    Op deze manier weet iedereen waar iedereen aan toe is.

    1. Meneer Veelkantie

      MdJ,

      Verplicht? No way! Men mag het vragen, als je een paspoort of rijbewijs komt halen of zoiets, maar je hebt het recht nee of ja te zeggen, of je te onthouden van een antwoord.

      Ik ben van mening dat, dat ook de enige optie is en zou moeten zijn voor de overheid of de vele gesubsidieerde ‘belangen’ organisaties. Campagne voeren. Krijgen ze mensen daarmee niet om dan is daar de grens bereikt.

  7. Susan

    Ik krijg vaak de indruk dat het veel mensen geen ruk intereseerd of zij wel of niet donor kunnen zijn. Ze hebben gewoon geen zin om dat formulier in te vullen en op te sturen of er over na te denken.

    Vervolgens wordt de familie met de keus tot wel/niet-donatie opgezadeld en deze familie zegt vaak prompt nee, want Piet is net (hersen)dood, zij zijn helemaal van de kook (dit vormt ook een probleem bij de donor-keuze ‘laat mijn familie beslissen of er wel/niet gedoneerd wordt – als je familielid net dood is, staat je hoofd niet naar het toestemming geven aan doctoren opdat zij stukjes uit het lichaam kunnen nemen), emotie drijft tot de gedachte dat Piet in een stuk het graf in moet en vaak weet men ook niet wat Piet zou hebben gewild. (De laatste twee gedachten zijn begrijpelijk, maar niet erg rationeel in het grote geheel der dingen).

    Bij een automatisch systeem, met opt-out (dit kunnen desnoods meerdere opt-outs worden; ‘Niet-doneren’ en toch-nog ‘Laat mijn familie beslissen’), wordt volledig duidelijk wat men wil, en zolang deze keuzen worden eerbiedigt (er moet voldoende voorlichting komen over de mogelijkheid niet te doneren – in plaats van de huidige ‘doneer alsjeblieft wel!’voorlichting en keuzen moeten worden gerespecteerd), lijkt mij geen sprake van aantasting van de keuzevrijheid.
    Dan hoef je ook je jonge kind/tiener/andere geliefde niet uit te leggen waarom zij een grote kans hebben te sterven voordat zij een nieuw hart/nieuwe longen (taaislijmziekte!)/nieuwe nieren weten te bemachtigen. Dode mensen hebben niks meer aan organen. Levende mensen hebben dan tenminste een kans op een werkend orgaan. Een (kleine wellicht) kans op een orgaan dat niet wordt afgestoten is beter dan een kleine(re) kans op het uberhaupt ontvangen van een orgaan.

    1. Meneer Veelkantie

      Susan,

      Ik durf en wil niet voor andere mensen denken, dus ik heb gen idee en ook geen oordeel over hun eventuele, mogelijke, misschien motieven om geen keuze te maken. Maar het zou kunnen dat het hen geen ruk kan interesseren. Maar wie ben ik om daar een oordeel over te hebben? Die vrijheid heeft men.

      Als de persoon in kwestie geen keuze gemaakt heeft dan lijkt het me duidelijk. Dan is het per definitie nee. De mens is een emotioneel wezen en maakt daarom emotionele keuzes. Daar kan ik het soms hartgrondig mee oneens zijn (ik noem maar wat… de SP die op 39 zetels staat… Hebben die mensen een gaatje in hun hoofd?) maar dat heeft verder geen invloed op de (keuze)vrijheid die mensen hebben. Men heeft namelijk ook het recht om (misschien in mijn ogen) domme of niet-rationele keuzes te maken in het leven.

      Bij een Opt-Out systeem, waarbij de overheid een buitengewoon significante keuze voor je maakt inzake je zelfbeschikkingsrecht en de integriteit van jouw lichaam, of je moet dit heel nadrukkelijk en formeel weigeren, is er wel degelijk sprake van aantasting in de keuzevrijheid. Men dwingt mensen immers tot een keuze, of de keuze wordt voor hen gemaakt door de overheid. Als dat al geen aantasting van de keuzevrijheid is, wat dan wel?

      Je hebt het eerder over ‘rationaliteit’ en het maken van een ‘rationele keuze’ maar vervolgens trek je wel even weinig subtiel de ‘kinderen, tiener of geliefde kaart’ om mensen op de emoties te werken. Dat dode mensen niets meer hebben aan een orgaan is niet relevant. Ook na de dood is het lichaam en de organen het eigendom van de persoon en heeft geen ander mens, en de overheid al helemaal niet, zeggenschap daarover. Of de persoon in kwestie moet een uitdrukkelijke wens kenbaar gemaakt hebben voor zijn dood. Zo werkt het en zo moet het ook blijven.

      De rode draad in deze kwestie is of de overheid voor mensen een zo ingrijpende beslissing mag nemen die heel ver over de grenzen van het eigendomsrecht, het recht op zelfbeschikking en de integriteit van het lichaam gaat, en hen mag dwingen tot het maken van een keuze. Een keuze die op termijn grote gevolgen kan hebben. Het antwoord daarop is simpelweg nee en nooit.

  8. Yvonne

    Nog een kleine aanvulling: een kleine 2 jaar geleden vroeg ik tijdens de koffiepauze aan mijn collega’s of ze donor waren en waarom wel of niet. Mijn collega’s waren erg openhartig: sommigen waren wel donor, anderen slechts ten dele, een enkeling niet. En allemaal hadden ze hun eigen redenen ervoor. En er waren er ook een paar die zeiden: ach ja, ik wil wel donor worden, maar ik moet eigenlijk dat nog een keer regelen. Ik heb ze het formulier opgezocht en doorgemaild en ze vonden dat reuze handig. Uitprinten, invullen, opsturen. Was zo gedaan, weer wat donoren erbij!
    Maar ze zeiden dus ZELF dat ze te laks waren om het te regelen…

    1. Meneer Veelkantie

      Yvonne,

      Die zullen er vast zijn. Maar gelukkig heb jij hen publiekelijk onder druk gezet om toch ‘de juiste keuze’ te maken, of buiten jouw zicht het formulier in de vuilnisbak te gooien. Maar wat wil je ermee zeggen? Daarom moet iedereen zijn recht op wilsbeschikking, zijn eigendomsrecht en keuzevrijheid inleveren of zoiets?

  9. Suzan

    Je hebt in veel punten wel gelijk ja. Het maken van domme of irrationale keuzes is ook een keuze.
    Het is voor mij emotioneel alleen zo moeilijk te verkroppen dat er mensen dood gaan, omdat mensen geen keuze willen maken.

    1. Meneer Veelkantie

      Suzan of Susan (?),

      Ik kan daar begrip voor opbrengen. Maar zoals ik al eerder aangaf hoort de dood onlosmakelijk en als uiterste consequentie bij het leven. Als je, je het leed van heel de wereld en de massa mensen daarop, moet gaan aantrekken dan is het leven al snel niet leuk meer.

      Iedereen krijgt vroeg of laat, de uitzonderingen daargelaten, te maken met soms hele lastige en onmogelijke uitdagingen. Soms win je en soms verlies je. Ik ben helaas behept met nogal een complexe gezondheidssituatie die mij het leven soms behoorlijk onmogelijk maakt en zorgt voor een hele hoop frustratie en onmacht. Ik kan en wil de verantwoordelijkheid daarvoor niet verleggen naar andere mensen. Dat zou niet fair zijn. Het is mijn probleem en zover dat mogelijk is moet dat ook zo blijven. Je zult je lot moeten dragen en het liefst op een dappere manier. Zo is het nu eenmaal.

      Thor,

      Ik ben het in hele grote lijnen met je eens. Maar wat dacht je van het dilemma wie bijvoorbeeld jouw hart of nier krijgt? Je hebt daar geen enkele controle over. Ik ben ook van mening dat, voor bijvoorbeeld een nier, er eerst in je directe familie en gezinsomgeving keken zou moeten worden. En pas als het orgaan daaruit niet te betrekken valt extern gaan kijken. Ik denk dat dit al heel veel kan schelen qua benodigde aantallen organen.

  10. Thor

    Dit wordt wellicht een wat filosofische zaak!
    Ikzelf neig erg richting de stoa houding; de dood hoort bij het leven. ‘Het komt zoals het komt’, enzoverder. Om Suzan te ‘prikkelen’, de volgende tegenvraag.

    Als mensen geen keuze maken, dan is dat feit op zich al een keuze. ;)

    Het blijft immer een duivels dilemma-spel.. Je hebt een ernstige ziekte waarbij enkel een ‘extern orgaan’ je leven kan verlengen ( het blijft immers een voldongen feit dat je dood gaat. Dat doen we allemaal) Zou dit feit je houding ten aanzien van donatie veranderen? Wellicht wel..
    Nu echter raakt een dierbare betrokken bij een ongeluk en ligt in comateuze toestand. Nu blijkt dat het leven van een ander persoon met een orgaan van deze dierbare ‘verlengd’ kan worden…Wat dan?
    En om het helemaal een moreel dilemma te maken vul je wat tijden in…Verlengt het doneren dat leven dan met een jaar? Een maand? Of toch twee jaren?

    Het wordt echter een ander verhaal als een ander beschikking krijgt over je lichaam. Want: er kán een keuze gemaakt worden voor je. Wel of niet, van ‘mogen’ wordt iets plots ‘moeten’. (je móet wel of niet kiezen…) Tja. En zo lever je dus een vrijheid in, een recht dat je niet eens hebt verworven maar een basisrecht. Een beginsel. Ieder mens beschikt over zijn/haar eigen lichaam en mag er mee doen wat hij/zij wil. Uiteraard gaan we vervolgens aan alle kanten beschermen (onder de 16 jaar niet tattoeeren is er zo één). Maar zoals deze donor opt-out bedacht is, druist hier vol tegenin. In mijn ogen dus een volstrekt wanstaltig plan dat het bedenken niet waard is. Laat ze lekker bij elke pinhandeling of gemeentebezoek een formulier leggen. De keuze blijft dan om wel of niet te pakken, wel of niet in te vullen, wel of niet te doneren…Dat is vrijheid. Daar hebben we al zo’n 2000 jaar voor gevochten ;P

  11. Yvonne

    Veelkantie,
    Mijn collega’s laten zich niet onder druk zetten. Gelukkig. Dat zijn bijzonder eigenwijze en autonome mensen. En degenen die geen donor waren (en zijn) hebben ook niks ‘te horen gekregen’ ofzo. Uitstekende keuze, fijn dat je het vast hebt laten leggen. Wel belangstelling, geen druk. Jouw lichaam, jouw keuze.

    1. Meneer Veelkantie

      Aardig artikel in de Volkskrant. Twee citaten:

      Nu D66 van orgaandonatie de norm wil maken, wordt daarmee de soevereiniteit van het individuele lichaam disproportioneel aangetast. Het primaat op orgaandonatie komt nu bij de staat te liggen en de burger rest alleen nog een mogelijkheid om bezwaar te maken als hij iets anders voor ogen had met zijn stoffelijk overschot. Een fundamentele omkering van een principiële kwestie: wie beschikt primair over mijn lichaam?

      En:

      Onder het mom van pragmatisme wordt geen rekening gehouden met morele verworvenheden en wezenlijke democratische principes. Het gebrek aan orgaandonoren is een urgent probleem, maar dat zou moeten leiden tot een andere impuls: stimuleer voorlichting over orgaandonatie, steun acties van vrijwilligers en patiëntenverenigingen. Maar blijf bij je principe: een menselijk lichaam is geen orgaanfabriek in handen van de staat.

      Lees hier het hele artikel.

Laat een reactie achter