In alle 'ga vooral stemmen' propaganda hier een tegengeluid
Vroeger, toen je koe nog met korte oe schreef, maakte het nog wat uit welke partij je stemde. De VVD bijvoorbeeld was duidelijk liberaal en neeg naar 'rechts' (wat dat ook moge zijn). En d PvdA bijvoorbeeld was ondanks de verdoezelende terminologie (sociaal democratie) duidelijk voor de socialistische lijn en hing volkomen overboord naar links.
Toen stond je als kiezer nog een klein beetje aan het roer en mocht je een heel klein pietsje meesturen naar links of naar rechts. Ging het ons allemaal helemaal uitstekend of boven verwachtingen goed dan konden wij ons veroorloven om een beetje naar links te sturen en wat van onze welvaart met minderbedeelde in Nederland maar beslist ook ver over de grenzen te delen. Kabbelde het allemaal een beetje voort dan hielden de kiezers de koers een beetje door het midden. Ging het economisch en met ons een beetje of veel minder dan stuurde we een beetje of zo nodig zelfs heel scherp naar 'rechts' om zodoende de gelegenheid te nemen om de wildgroei her en der te wieden en snoeien en de boel weer een beetje op orde te brengen.
Dat is al heel lang niet meer het geval. Niet omdat de kiezers dat kleine beetje invloed niet zouden willen hebben maar omdat wij de kiezers die invloed niet meer krijgen. Of eigenlijk is die invloed ons gewoon ontnomen door de invoering van het zogenaamde 'poldermodel'. Ofwel het zogenaamde 'consensusmodel'. In praktijk betekende dit dat, toen voornamelijk nog tussen werkgevers, vakbonden en de overheid, geen harde standpunten meer werden ingenomen maar er net zolang onderhandeld en gepraat werd tot er een 'consensus', ofwel een 'geen winst en geen verlies' dan wel een zogenaamde 'win win' overeenstemming werd bereikt. Dit model werd overgenomen door politieke partijen.
Politieke partijen onderling kwamen kennelijk tot ontdekking dat de gemiddelde burger een sukkeltje is die niet instaat is om de effecten en gevolgen van zijn of haar keuze op een iets langer termijn door te berekenen. Dus daar waar politieke partijen voorheen nog vreesde op haar programmapunten in de praktijk afgerekend te zullen worden gooide men het over een andere boeg. Een vrijwel risicoloze onderneming. In het kort 'veel beloven, weinig geven en ondertussen stiekem het belang van de politieke elite nastreven doet de kiezer tussen wanhoop en/ of vrees leven'.
Dus de bomen groeide in de verkiezingsprogramma's, naargelang de politieke kleur van de partij, tot in de hemel. Uiteindelijk behaalde men al dan niet een verkiezingswinst of belande men in de 'oppositie' en smolten alle gouden bergen weer voor de zon. Want er moest immers 'een consensus' bereikt worden wilde het land 'bestuurbaar' blijven.
Verkiezingen kende eigenlijk geen verliezers meer. Ook al verloor men soms een hele berg zetels in de kamer of in de gemeenteraad. Ook de zogenaamde 'verliezers' werden namelijk ruimhartig gecompenseerd door langdurige wachtgeldregelingen en daarna nogmaals gecompenseerd via de ruimhartige banencarrousel die de politieke elite voor haarzelf had ingericht door iedere denkbare partij en oppositie, hetzij politiek, maatschappelijk of zelf commercieel, te vriend te houden middels het 'poldermodel'. De ene hand wast en beloond ruimhartig de andere hand. Ja inderdaad, het is zuiver cliëntelisme en niet zelden ook pure nepotisme. Zo kon het zomaar gebeuren dat je als voormalige vakbondsbestuurder en PvdA premier, die voor de publieke tribune zeer stevig stelling nam tegen 'het kapitalisme', 'ordinaire zakkenvullers' en 'exhibitionistische zelfverrijking', even daarna zeer duurbetaalde commissaris bij een ING Groep, TPG Post, Shell en de KLM werd. En bijvoorbeeld instemde met een salarisverhoging van 584% voor ING-topman Tilmant. Ongekende hypocrisie die hij verdedigde door te stellen dat hij als politicus een "maatschappelijke verantwoordelijkheid” had, en dat hij als ING commissaris "in het belang van de vennootschap” moest handelen.
En zo is het sindsdien gegaan. Werd je als politicus niet als verloren zoon opgenomen bij grote internationale ondernemingen en multinationals met een winstoogmerk dan werd je als Groenlinks politica wel opgenomen bij een eveneens grote internationale onderneming en multinational met een 'ideële doelstelling' en/ of een 'ideële' bank.
Sinds een jaar of 30 maakt het daardoor in praktijk helemaal niets meer uit wat je stemt. Alle verkiezingsbeloften zijn de dag na de verkiezingen alweer vergeten en u als burger is het laatste waar men als politicus in de komende vier jaar aan denkt. Eerst moet men de eigen schaapjes op het droge trekken door vooral niets en niemand van belang, en dat ben u niet als burger, te bijten of te ontstemmen om vervolgens een behoudende koers te varen die wol noch veren dan wel vlees noch vis is. Je wilt je eigen post-politieke toekomst als politicus immers niet schaden door zoiets banaals als het belang van de burgers of het land. De burgers zijn niet veel meer dan degene die het geld voor jouw ambities moeten ophoesten. Ambities zoals een groot Europees rijk waarin de invloed van de burgers van de natiestaten binnen deze supranationale entiteit tot nihil wordt teruggebracht en het periodieke stemmen wordt omgebogen tot een soort van nietszeggende traditie dan wel ritueel. Een soort van hedendaagse kopie van de USSR dan wel de Sovjet Unie waarin men slechts voor de vorm zo nu en dan 'de juiste stem' (of anders...) uit mag brengen op nationale en lokale partijen zonder echte invloed.
Bij de nationale verkiezingen kwamen de VVD en de PvdA als grote winnaars uit de bus dus werd het PVVDA. Totaal kleurloos, volkomen principeloos en is er niet voor de burgers maar voor het zuivere eigenbelang en het daaraan gerelateerde 'EU' belang. De politieke elite heeft niet alleen haar belang, in positieve zin, maar ook ons lot, in negatieve zin, verbonden aan het lot van de EUSSR als geheel. De Euro was geen monetaire maar een politieke keuze. Een keuze om over de hoofden heen van de natiestaten, althans de burgers ervan, het gehele Europese monetaire systeem en verkeer in handen te krijgen. De crisis die daar logischerwijs het gevolg van is, is helemaal geen onwelkom iets maar een doelbewust gecreëerd 'excuus'. Want dat stelt hen, nog meer dan het gedroomde 'door menselijk toedoen opwarmen van de aarde', het geld dat u als burgers opbrengt gecentraliseerd te 'herdistribueren'.
Het doel is niet om ook daadwerkelijk de welvaart te herverdelen. Daarmee zouden heel veel linkse idealisten nog kunnen leven. Het werkelijke doel is een centraal geleide economie, inderdaad een planeconomie zoals wij dit wel kennen van socialistische en communistische dan wel marxistische staten, op poten te zetten. U vraagt waarom?
Simpel:
Who controls the food supply controls the people; who controls the energy can control whole continents; who controls money can control the world.
Henry Kissinger
Gaan we even terug naar de vraag waarom meneer Veelkantie niet meer gaat stemmen voor het eerst sinds hij stemrecht kreeg. Het is namelijk een direct gevolg van wat u hierboven kunt lezen. Het maakt simpelweg niet meer uit wat u stemt. Ook al zou u tegen beter weten in het eerdergenoemde naar het land van fabels willen verwijzen, de praktijk is zo dat koers van een land, regio of stad niet meer bepaald wordt door de politieke partijen die zich aandienen, en al helemaal niet meer door de burgers van het land, de regio of de stad, maar door een gecentraliseerde macht. Een macht die zich niets meer gelegen laat liggen aan de belangen van het land, de regio, de stad of de burgers daarvan. Zijn er al wat plooien dan wordt deze doormiddel van het poldermodel gladgestreken.
Daadwerkelijke oppositionele landelijke en lokale partijen, voor zover het niet uit opportunisten en avonturiers bestaat, zien zich geconfronteerd met een onneembare vesting van de gesettelde partijen, een gigantische vlakte van politiek en bureaucratisch drijfzand waarin men wegzinkt, een pers en media die hen vijandig gezind is, een gebrek aan 'de juiste' connecties en een onvermogen dit alles te over- en doorzien waardoor men hooguit wat aan de oppervlakte kan krabbelen. En als er geen houden meer aan lijkt te zijn dan draait men de hand niet om voor een politieke moord.
In dit politieke klimaat is het periodiek uitbrengen van je stem volstrekt zinloos. Sterker nog, je helpt eraan mee om de hele poppenkast, de illusie dat je ook maar enigszins van invloed zou kunnen zijn op de macht, in stand te houden.
Ik wens aan deze poppenkast niet meer mee te doen. Ik wens mij niet wederom te laten misleiden door politieke partijen die zaken beloven maar deze nooit nakomen. Ik koester al heel lang niet meer de illusie dat mijn stem er ook maar iets toe zou doen. Ik wens mijn middelvinger op te steken naar de dwazen die loze kreten bezigen als 'als je niet stemt heb je geen spreekrecht' of 'als je niet stemt moet je niet zeuren'. Want zijn het niet dezelfde mensen die laatste VVD of PvdA stemde die nu onophoudelijk zeuren? Die steen en been beklagen dat hun stem niet gehoord wordt?
Is het niet veeleer tegenwoordig zo dat 'als je wel stemt besteed je jouw spreekrecht uit en moet je ook niet meer zeuren over de consequenties die dit voor jou, de jouwen en/ of het land heeft'? Ik ben alleen nog bereid mijn stellingname te heroverwegen als Marx Rutte die € 1000,- die hij iedereen bij de laatste landelijke verkiezingspropagandarondes toe heeft gezegd hoogst persoonlijk aan iedere Nederlander die hem daarin vertrouwde komt overhandigen met zijn diepe excuses voor het schandalige PvdAfbraakbeleid dat hij sindsdien heeft gevoerd.
Recente Blog Reacties