09 februari 2012

Goed 4,5 uur later nadat ik vannacht naar bed ging was ik alweer wakker. Balen natuurlijk want ik had best nog even willen slapen.

Maar ik voelde me evengoed redelijk fit. En dat ondanks dat er gisteravond en vannacht aardig wat litertjes bier doorheen zijn gegaan. Maar zoals u inmiddels weet heb ik daar nooit zo’n last van.

Of mevrouw Veelkantie zich ook zo fit zou voelen was een vraag waarop ik nog aardig wat uurtjes moest wachten. Nog een uurtje of vijf om precies te zijn. Want toen ben ik mijn eigen lieve mooie Doornroosje maar eens wakker gaan maken uit haar drankcoma.

En ze voelde zich behoorlijk katerig, zoals te verwachten was. U kent het wel, hoofdpijn en een bonzend hoofd als ze voorover boog.

De hoofdpijn was zo goed als weg nadat mevrouw Veelkantie, nadat we samen hadden geluncht, een paar aspirines had ingenomen. En zolang ze niet voorover boog had ze ook geen last van het bonzen.

Later in de middag moest ik, zeker gezien het feit dat ik maar een paar uurtjes had geslapen, even een siësta inlassen. Toen ik wakker werd bleek dat mevrouw Veelkantie, de lieve schat, al een paar boodschapjes had gedaan bij de lokale buurtsuper. Dus ik hoefde ook de deur niet meer uit vandaag. Wat een geweldige luxe weer!

Dat terwijl we eigenlijk van plan waren om vandaag even langs De Worstenmakerij te gaan voor flink wat vlees om worsten te maken. Maar dat was voor ons spontane feestje van gisteren. U snapt dat mevrouw Veelkantie daar vandaag niet zoveel zin meer in had.

Het worsten maken stellen we dus een dagje uit tot morgen.

Echt zin om te koken hadden we niet. Dus slingerde we de frituur even aan en bakte wat friet en wat snacks. Lekker vet eten!

Na het eten keken we een film op de televisie. The Bourne Identity. Was wel een aardige film. Ik heb ‘m in ieder geval helemaal uitgekeken. Mevrouw Veelkantie niet want nu was het haar beurt om een siësta in te lassen. Was wel grappig want meestal zijn de rollen omgedraaid. Dan kan ik mijn ogen niet openhouden bij een film.

Mevrouw Veelkantie ging uiteindelijk om 22.30 uur lekker naar haar bedje om verder te snurken. Nog even de laatste beetjes alcohol eraf slapen zodat ze zich morgen weer een stuk beter zal voelen.

En meneer Veelkantie? Die deed nog even z’n ding. Beetje actualiteiten kijken en mijn vaste rondje over het wereldwijde web.

08 februari 2012

En alweer een redelijk fitte dag!

Althans, mevrouw Veelkantie maakt zich juist een beetje zorgen om meneer Veelkantie omdat ik er zo moe en bleekjes uitzie. Een beetje vreemd omdat ik me op zich wel redelijk fit, voor mijn doen dan, voel.

Het zal de winter en de flinke vorst zijn. En dat na een zomer die nooit wilde zomeren, niet zo verwonderlijk dat ik bleekjes ben, toch?

Het gevolg van de relatieve fitheid die me nu al een paar dagen gegund is, is wel dat ik weer een beetje zin in koken en experimenteren in de keuken heb. Zo had ik vandaag een onbedwingbare trek in Guacamole. En ook mevrouw Veelkantie trek daar haar neus niet voor op. Zeker niet sinds ze er de laatste twee keer op mijn aandringen ietsjes meer  chilipeper (gewoon sambal dus) in doet. Want net dat extra beetje pit maakt het ook extra lekker.

Dus dat werd boodschappen doen.

De mazzel wilde dat we bij Xenos twee zakken tortillachips die drie weken voor het vervallen van de houdbaarheidsdatum waren, met de smaak van chilikruiden en met de smaak barbecue, op de koop wisten te tikken voor maar € 0,25 per stuk. En de tortillachips, vooral de barbecuesmaak, waren gewoon hartstikke lekker, echt niets mis mee.

Maar goed, Guacamole met tortillachips is natuurlijk geen maaltijd. En aangezien we de laatste tijd redelijk vaak chili of chili-achtige gerechten aten wilde we nu wel eens iets anders. Dus besloten we om er chorizoworstjes bij te eten. Maar die konden we kant en klaar nergens vinden. Normaal zou ik ze zelf maken maar daarvoor was het nu even te kort dag. Want daar moet je wel even de tijd voor nemen.

Maar, zo dacht ik… als ik nou eens gewone saucijzen kocht en ik spuit ze in met een vloeibaar gemaakt kruidenmengsel? Zou dat werken?

Het antwoord weet ik inmiddels. En dat is nee, dat werkt helaas niet. Slechts heel ergens in de verte proef je de kruiden. Maar ze kregen niet de pit en de sappigheid mee waarop ik gehoopt had. Jammer!

Het werd al met al een beetje typische maaltijd. Zeker toen het vriendje van dochter Veelkantie spontaan mee bleef eten werd het even een beetje improviseren. We aten dus Guacamole met chilismaak tortillachips, tortillachips met barbecuesmaak met daar overheen cheddarkaas uit de oven, maïskolven met roomboter, nep-chorizoworstjes en een bonenschoteltje van paprika, uien, chiliboontjes, chilisaus, wat kruiden en een beetje ketchup er door.

Het merendeel daarvan hadden we nog in huis dus het kosten ons echt een scheet en drie knikkers. Maar lekker dat het allemaal was!

Ik scoorde bij de Xenos overigens ook vier Unox rookworsten voor slechts € 0,50 per stuk. Deze zijn zo’n vier weken voor de houdbaarheidsdatum, maar dat moet geen probleem zijn, vier Unox rookworsten binnen vier weken opeten. Gewoon twee keer een flinke stamppot van het één of ander maken, en een keer of twee op zaterdag lekker rookworsten op brood eten. Dus dat komt wel goed.

Op de één of andere manier waren we vandaag in een beetje erg vrolijke en een ondeugende stemming. En daardoor werd het allemaal een beetje te gezellig voor een gewone doordeweekse woensdag in februari. Dus hebben we de biervoorraad er even doorheen gejaagd.

Eerst hebben we vanavond de nieuwe (2011) versie van de film The Thing gekeken. Had kan aan het bier gelegen hebben, maar we vonden het allemaal, dus mevrouw, dochter en zelfs meneer Veelkantie (vriendjelief was inmiddels alweer naar huis), een aardig goeie film. En dat voor een remake van een echte klassieker!

Inmiddels was het alweer bedtijd voor dochter Veelkantie, want die moet morgen gewoon weer naar school. Maar meneer en mevrouw Veelkantie kropen nog achter de computer voor een paar potjes yahtzee, die eindigde in ‘onbeslist’ (we hadden gewoon geen zin meer), en daarna wat grappige filmpjes op diverse sites en blogs, en daarna nog wat heerlijke muziekvideo’s om mee te kwelen.

En toen was het 03.50 uur, de hele biervoorraad was eraan gegaan en op, en daarom de hoogste tijd om naar bedje te gaan!

Het was een ongekend gezellige dag. Wel uiteraard een uitzondering want we maken er zelden zo’n feest van doordeweeks, maar dan toch. Ik heb mijn redelijk fitte dag van vandaag gewoon heerlijk gevierd met mevrouw Veelkantie, dus ik ben in opperbest humeur gaan slapen. Voor hoelang is geslapen heb hoort u morgen wel weer!

07 februari 2012

Lag ik verdorie net weer 4 uurtjes in mijn bed, belt de ‘trajectbegeleidster’ me uit mijn bed. Ze had ‘goed’ nieuws voor me.

Kennelijk was het goed nieuws dat ik 21 februari een afspraak heb met de ‘arbeidsdeskundige’. Persoonlijk zit ik er eerlijk gezegd, na mijn voorgaande enorm teleurstellende ervaringen met het UWV en de ‘bedrijfsarts’ allang niet meer op te wachten. Laat mij maar met rust.

Ik heb na de eerdere ervaringen niet zulke hoge verwachtingen van mijn gesprek met de ‘arbeidsdeskundige’. Maar wie weet verbaast hij me wel met inzichten en een mate van inlevendheid die ik jammer genoeg nog niet aantrof bij het UWV en bij de zogenaamde ‘bedrijfsarts’. Die vertrouwen meer op wat hun computer aan algemeenheden uitbraken dan wat ze met het oog zien en nota benen nog erkennen ook. Zou de ‘arbeidsdeskundige’ anders zijn?

Door de onderbreking van mijn nachtrust zag ik me, ondanks dat ik me vandaag wederom redelijk fit voelde, toch genoodzaakt vanmiddag een siësta van een goed uurtje in te lassen om weer op kracht te komen. Maar daarna voelde ik me wederom redelijk fit.

Het lijkt dus dat ik weer een betere peridiode heb. En dat is aangenaam en ik geniet er ook volop van. Hopelijk duurt deze periode iets langer dan de laatste keer toen ik circa twee dagen rust kreeg.

Om min of meer een beetje te vieren dat ik me redelijk goed voel de laatste dagen besloten we om samen, mevrouw Veelkantie en ik, wat lekkers te koken. En dat werd een zelfgemaakte Uientaart met spekjes, een veldsla met tomaten, komkommer, peper, zout en fetakaas en een kipfiletje gepaneerd in cornflakes en diverse kruiden.

En mens wat was dat lekker zeg. En relatief eenvoudig en snel om te maken ook. Wat de feestvreugde verhoogde was dat we er samen een lekker biertje bij nuttigde. Zomaar doordeweeks! De zondaars

Na het koken en eten deden we nog een paar spelletjes yahtzee op de computer. En ik wist van 1-4 terug te komen tot 6-5. En aangezien we altijd doen wie de eerste 6 potjes wint had ik dus gewonnen. Weliswaar op het nippertje en met veel geluk, maar dan toch…

Rond 23.00 uur hield mevrouw Veelkantie het voor gezien. Ze was moe en had zin om lekker te slapen. Ik denk dat ik dat ook ga doen! Want erg veel is er verder ook niet te beleven op TV en het web.

06 februari 2012

Kijk eens aan, weer een redelijk fitte dag vandaag. Ik moest vanmiddag wel even een siësta inlassen omdat ik voelde aankomen dat ik me niet lekker zou voelen van de vermoeidheid, maar daarna was ik wederom behoorlijk fit. Voor mijn doen dan hé, dat snapt u wel.

Toch hebben we niet veel gedaan vandaag. We hebben wat later in de middag wat boodschappen gedaan bij de buurtsuper en dat was het wel. Kortom, een heerlijk rustig relaxed dagje gehouden.

Normaal als ik me wel aardig fit voel wil ik dit graag direct omzetten in iets van activiteiten. Maar dat hebben we vandaag eens niet gedaan.

Niet in de laatste plaats omdat het er toch op lijkt dat mevrouw Veelkantie iets van een griepje onder de leden heeft. Heel vervelend, maar ze voelt zich daardoor niet echt heel ziek, maar een beetje niet zo fit. En het is ook te hopen dat het hierbij zal blijven want anders bestaat de kans dat haar astma weer gaat opspelen. En dat is een stuk minder aangenaam dan je alleen een beetje grieperig voelen.

Ik hoop ook dat haar griepje niet overspringt op mij, want ik heb daar doorgaans wekenlang en soms wel maanden, behoorlijke last van.

In die zin was het misschien niet zo slim dat we vanavond wel heel erg close waren, als u begrijpt wat ik bedoel. Maar ja, al de natuur roept dan kun je dit moeilijk negeren. Zeker als mevrouw Veelkantie maar voorzetjes blijft geven (‘ga je echt niet mee naar bed schat?’) en meneer Veelkantie zich redelijk fit voelt. Dan moet je eigenlijk direct je kans en mevrouw Veelkantie in dit geval grijpen

Maar goed, genoeg daarover. U snapt ‘m wel. Nu even over wat we eerder op de avond aten.

We liepen een beetje doelloos door de supermarkt. Althans, ik noemde het ene na het andere gerecht en de ene na de andere windstreek op, maar mevrouw Veelkantie had eigenlijk nergens echt veel trek in. Zal door het grieperige komen. Tja, dan maak je het de beste kok natuurlijk lastig om met iets aan te komen om te eten.

Het werd uiteindelijk heerlijke goed gevulde Mihoen met lekker flink wat stokjes saté. En de ironie is ook nog eens dat mevrouw Veelkantie dit zelf klaar moest maken. Want mevrouw Veelkantie is de Mihoen specialist in huize Veelkantie! Lekkerder dan zij het maakt gaat mij echt niet lukken. Maar ik steunde haar natuurlijk wel moreel

Helaas was er niet veel soeps op de televisie. Dus mevrouw Veelkantie kroop lekker achter haar laptopje om wat spelletjes te doen. En ik donderde vanzelf inslaap op de bank. Zo fit was ik kennelijk ook weer niet…

Tegen 22.00 uur was ik weer wakker, en weer een beetje opgeladen.

Oh ja. Dat moet ik natuurlijk ook nog even melden! Het oude record van slechts iets meer dan een dag oud aan unieke bezoekers is er vandaag weer aangegaan. Het nieuwe record staat nu op 1.733 unieke bezoekers in het laatste etmaal. Het moet niet gekker worden. Ik weet niet waar al die mensen vandaan komen, maar leuk is het wel.

Tegen 23.00 uur lagen we, op aandringen van mevrouw Veelkantie zoals u begrijpt, gezellig samen in bed. Nou ja, de rest is geschiedenis, zal ik maar zeggen!

Maar goed, je bent een nachtbraker of je bent het niet. Dus een paar uurtjes later stond ik alweer naast mijn bedje. Maar ik ben vast van plan om daar zo weer naar terug te keren. Lekker warm, en wie weet slaap ik ook nog eens heel snel in en slaap ik als een roosje!

05 februari 2012

Ik moet zeggen, ik heb aardig goed geslapen. Ik was redelijk fit vandaag. Ik voelde me beter dan gisteren, en dat is pure winst!

Mevrouw Veelkantie voelde zich wat minder vandaag. Die was al niet lekker opgestaan. Mogelijk heeft ze iets van een griepje onder de leden. Dat zal er de komende dagen dan wel uitkomen, denk ik zo.

Maar vandaag hadden we evengoed wel wat te doen. Want mevrouw Veelkantie stortte zich op het stoven van runderlappen, en dat kun je aan haar wel overlaten, en meneer Veelkantie deed iets met dooie vissen. Ofwel, ik vervaardigde zelf braadharingen!

Een week geleden verzamelde ik alle wetenswaardigheden over het Zelf (Braad)haringen in het Zuur Maken en brouwde daar de blogpost over die u onder de link kunt aantreffen.

Maar de theorie is natuurlijk één ding. Ik zou geen goede foodblogger zijn als ik mijn eigen recept niet in de praktijk zou testen. Dus werd het vandaag tijd voor Braadharingen in het Zuur–The Making Of! En zien of ik mijn grote mond in de praktijk wel waar kan maken!

Dat ging allemaal aardig voorspoedig alhoewel het allemaal puur experimenteel was zo de eerste keer dat ik Braadharingen maakten.

Daarna vond ik dat ik wel een siësta had verdient. Dus deed ik een tukkie op de bank en liet mevrouw Veelkantie helemaal eenzaam en alleen met haar lappen rundervlees knokken! Maar eerlijk is eerlijk…

Mevrouw Veelkantie hoef je niets te vertellen over het maken van stoofvlees. Die is daar ontzettend goed in. Echt heel erg goed mag ik wel zeggen. Hetgeen dan ook resulteerde in weer een fantastische maaltijd. Heerlijk, stoofvlees met verse rode bieten en aardappelpuree met daar doorheen gestampte in bouillon geblancheerde bladselderij!

Die bladselderij hadden we nog over van de Snerwtensoep van gisteren. Of eigenlijk eergisteren natuurlijk toen mevrouw Veelkantie die bereiden. En we kochten bij de Turk een hele flinke bos en wat doe je er anders mee? Dus hoppa! Door de aardappelpuree!

Na het eten keken we een film ‘Setup’ die we nog hadden liggen op DVD. En dat bleek jammer genoeg, ondanks grote namen (zoals Bruce Willis) erin, een ontzettende voorspelbare slappe B film te zijn.

Mevrouw Veelkantie zat de bank een beetje niet lekker en niet in haar hummetje te zijn, maar wilde ook niet direct vroeg naar haar bedje.

Om 22.45 uur hield ze het echte toch voor gezien. Als je niet lekker bent dan kun je ook maar beter lekker gaan slapen, als je dat kunt, want dan heb je er het minste last van. En met een beetje geluk voel je je de volgende dag alweer een stuk beter. Of juist niet natuurlijk!

Ik keek op de VPRO nog even naar de serie ‘Breaking Bad’. Dat vind ik een hele goeie serie, ondanks dat ik niet zo’n serie volger ben. Daarna heb ik mijn bezoekers weer verwend met het genoemde topic over zelf braadharingen in het zuur maken. En uiteraard update ik dan ook even voor u mijn dagelijkse beslommeringen. Mijn eigen saaie serie

04 februari 2012

Ik heb vannacht geslapen als een roosje. Helaas resulteerde dat er niet in dat ik me ook fit, of in ieder geval fitter, voelde dan anders. Ik was ontzettend stram en had flink pijn in mijn rug. Of dit van het slapen kwam of door de wandeling bij min 22,9 graden de avond hiervoor weet ik niet maar ik was strammer dan ik normaal al ben.

Ik heb ook al de hele dag ontzettend schrijnende ogen en voel me erg moe. Maar anders moe dan normaal. Normaal voel ik me beroerdmoe, of moe van beroerdheid, maar nu moe alsof ik een enorme inspanning heb geleverd. Alsof ik bekaf ben van een lange dag werken of zoiets.

Ik moet ook zeggen dat mijn psoriasis de laatste tijd weer een beetje opspeelt. Dan niet zozeer in de zin van de auto-immuunaandoening waar ik me normaal altijd goed beroerd van voel, maar meer in de zin van een jeukerige, schilferige en overgevoelige huid. En ook op de geijkte plekken waar mijn psoriasis zo’n 20 jaar geleden begon.

Ik ben wat schilferig op mijn achterhoofd, mijn oksels zijn rood, schrijnerig en opgezet en mijn liezen jeuken weer een beetje.

Ik hoop niet dat het voortekenen zijn dat de Humira, u weet wel het spul waarmee ik me om de week moet injecteren, begint uit te werken. Want dat zou niet best zijn. Humira is, zo heb ik me laten vertellen, nog het beste middel. Enbrel en dergelijke vergelijkbare middelen zouden (nog) slechter zijn voor je lichaam.

Het kan natuurlijk ook zijn dat ik gewoon een enorme flair-up ofwel opflakkering heb van psoriasis en mijn immuunsysteem probeert de boel onder bedwang te houden. De stramheid zou daardoor ook te verklaren zijn, want zoals u weet heb ik ook de artritis variant.

Ik wacht maar af. Misschien valt het allemaal wel mee en is het met een paar dagen weer over. Of het zet door en dan ga ik de malle-medische-molen weer in. De komende tijd zal vast duidelijkheid geven.

Hoe dan ook. Uiteraard gingen we vandaag weer boodschappen doen. Even over de markt om te beginnen. En aldaar benaderde ik twee viskramen of men mij kon helpen aan hele haringen om te bakken en in het zuur in te maken. En wat schetst mijn verbazing! Bij één van de kramen kon mij men daar zowaar aan helpen. Dus bestelde ik een kilo niet zo grote hele haringen. De visboer maakte nog even de buikholte van de haringen voor me schoon ook. En dat voor drie euro!

Ik heb nu dus vijf rauwe hele haringen voor net aan 60 eurocent per stuk. En morgen gaan we eens kijken of we aan de hand van mijn eigen recept daarvan braadharingen in het zuur kunnen maken! Ik ben erg benieuwd. Maar aan haringen komen was dus minder problematisch dan ik dacht. Wel deed zich een ander probleem voor.

Nu moest ik natuurlijk nog de nodige kruiden vinden om de haringen in op of in te leggen. En dat was nergens te krijgen. Wel inmaakkruiden voor groentes, waaronder uien en uiteraard augurken. Dus dat heb ik uiteindelijk maar meegenomen. En om een goede basis te hebben kocht ik ook een potje ingemaakte groentes omdat daar in basis bijna alles inzit wat ik nodig heb om haringen in te maken. Het ingemaakte groente uit het potje hak ik gewoon fijn en doe ik er lekker bij.

Ik zeg ‘dat bijna alles in het potje ingemaakte groentes zit’ omdat er bijvoorbeeld geen mosterdzaadjes in zitten. Dus die haalde ik er nog eens apart bij nadat ik deze aantrof in het kruidenrek van de AH.

Kortom, het is een beetje behelpen om aan de juiste kruiden te komen, maar met hetgeen ik in huis haalde moet het gewoon lukken.

Morgen of overmorgen verneemt u hier vast nog meer van, want het hele verhaal publiceer ik uiteraard, met de nodige begeleidende tekst en zoveel mogelijk foto’s weer op Veelkantie. So stay tunned for more!

Vanavond aten we uiteraard de heerlijke Snerwtensoep die mevrouw Veelkantie gisteren maakte. Hij was echt, zoals ook bedoeld, super dik geworden. Zelfs als hij goed door en door warm of zelfs heet was bleef de lepel er rechtop instaan. Bewijs en de nodige extra instructies kunt u vinden u onder de blogpost ‘Erwtensoep is voor Mietjes’.

Meneer Veelkantie’s erwtensoep heeft vandaag zelfs even tot een controverse op twitter mogen leiden. Een dame vroeg hulp bij het maken van erwtensoep want haar eerder poging was mislukt. Dus snelde meneer Veelkantie te hulp en plaatste ik onder haar blogpost over haar mislukte eigen erwtensoep een linkje naar ons al 10.000 keer bezochte blogpost over het maken van erwtensoep.

In haar blogpost verwees de dame naar een eerdere blogpost over haar eerste poging om erwtensoep te maken. Toen ik die eenmaal las schrok ik me rot. Ze vond erwtensoep om te kotsen en maakte het alleen maar omdat haar zieke moeder het zo lekker vind.

Ik dacht direct terug aan een vorige gelegenheid waarbij ik mensen aan een recept hielp van iets wat ze, zonder dat ik er kennis van had, al op voorhand als drek omschreven. Toen het stel dit gerecht eenmaal gemaakt hadden spamde ze heel twitter onder over ‘dat smerige drek recept van Veelkantie’ en hoe ze de pan met de rest ‘in de reet van meneer Veelkantie zouden proppen’. Ik bestede in de reacties onder desbetreffende blogpost daar enige aandacht aan.

Nu had ik dus weer iemand aan de hand die op voorhand al aangeeft te kotsen op of van erwtensoep en die volkomen liefdeloos en zonder enige passie voor koken mijn recept gaat staan brouwen. Daar kan alleen maar geouwehoer van komen en daar heb ik niet weer zin in.

Als reden gaf de dame op dat het ‘kotsen’ en dergelijke jolig of lollig bedoeld zou zijn. Maar dat is exact wat het vorige stel ook beweerde. Ze hadden voor de lol mijn recept ‘drek’ en dergelijke genoemd. Ondertussen gooien ze wel voor de ‘lol’ even je naam te grabbelen.

U snapt dat ik me daar, gezien de voorgaande ervaring, geen tweede keer aan waag. Dus verzocht ik de dame om mijn reactie met de link naar mijn erwtensoepblogpost weer te verwijderen van haar blog, met als reden dat ik geschrokken was van haar gebrek aan liefde en passie (voor het te maken gerecht uiteraard). Dat leek me netjes omschreven, maar daar maakte ze op twitter een heel drama van.

Het resulteerde in wat ze noemen ‘een twitter fittie’. Ofwel in gewone mensentaal ‘ruzie op twitter’. Ach, meneer Veelkantie is ook niet op zijn mondje… bedoel toetsenbord gevallen, dus ik betaalde de dame, en de bemoeial die zich er ongevraagd mee ging bemoeien, met gelijke munt terug. Om meneer Veelkantie af te zeiken moet je van goede huize komen. Het is ook precies de reden waarom ik zogenaamde ‘social-media’ sites tegenwoordig zoveel mogelijk wil vermijden. Laat maar zeggen dat ik niet echt ‘social’ genoeg ben

Afijn, voor zover de bonje in de virtuele wereld.

Of toch nog even wel. Vandaag brak ik met het bezoekersaantal op Veelkantie weer een record. Het oude record stond op 1.427 unieke bezoekers op één dag, en het nieuwe staat nu op 1.490 unieke bezoekers. En daar ben ik best een beetje trots op. Want het zal vast in vergelijking met de echte enorme sites als Geenstijl en dergelijke peanuts zijn, want die trekken een paar honderdduizend bezoekers per dag, maar voor een eenvoudig foodblogje is het vast niet slecht.

Vanavond was verder een beetje saaie avond met allemaal films die we al te vaak hadden gezien. Maar we waren allebei zo moe dat we niet echt zin hadden om iets anders te gaan doen dan een beetje op de bank te hangen. En dat is dus ook wat we deden.

Meneer Veelkantie viel niet eens in slaap, maar mevrouw Veelkantie op zeker moment wel. Reden voor mij om haar lekker naar haar bedje te sturen. Morgen weer een nieuwe frisse dag, toch?

Later kwam er nog een leuke film en die heb ik afgekeken. Nu update ik alleen nog even mijn dagboek en dan ga ik ook maar eens pitten.

03 februari 2012

Met bakken kwam het vanmorgen uit de hemel vallen! De sneeuw. Binnen een uurtje of twee was alles bedekt met een laag sneeuw tot wel 15 centimeter. En alsof dat nog niet genoeg was bleef het gedurende de ochtend en een deel van de middag sneeuwen.

Op den duur lag er een pak van tegen de 25 centimeter sneeuw voor zover het oog reikt. En we moesten zelfs nog boodschappen doen.

Tegen de middag toch maar de auto uit de sneeuw gegraven en op weg om boodschappen te doen. Eerst maar eens op weg naar De Worstenmakerij. En wat direct opviel was dat het heerlijk rustig op de weg was. Veel mensen wilde of durfden het huis kennelijk niet meer uit vanwege de sneeuw en gladheid. De mietjes

Je zag ze allemaal weer voorbij komen onderweg. De stoere binken die graag willen bewijzen dat de sneeuw hen niet tegen kan houden en dus veel te hard rijden. De vrouwtjes die juist weer veel te voorzichtig rijden en juist daardoor een gevaar op de weg vormen.

Ikzelf deed het gewoon lekker rustig aan. Beetje de snelheid aanpassen aan de omstandigheden en tijdig anticiperen op andere weggebruikers. Niets aan de hand. Bovendien kan ik niet gaan scheuren want onze auto heeft tegen de 300 PK dus als ik teveel gas geef dan blijf ik hooguit op dezelfde plek staan en kom geen meter vooruit terwijl het sneeuw je aan alle kanten om de oren spuit.

Bij De Worstenmakerij haalde we, buiten wat lekkere stoflapjes met een randjes vet voor zondag, ook lekker flink wat karbonades want mevrouw Veelkantie gaat vanavond weer eens onze overheerlijke super-stevige maaltijd snerwtensoep brouwen. Echt, zo heerlijk!

Voor vanavond namen we een grote bak met gekruide, gepaneerde en alreeds gefrituurde stukjes kipfilet mee. Lekker met wat frieten!

Daarna door naar de supermarkt. En ook daar viel op hoe ontzettend rustig het was. Normaal zijn de parkeerplaatsen altijd afgeladen en is het lastig om een plekje te vinden, maar deze keer totaal niet.

Bij de Turk haalde we eerst even wat spulletjes voor de snerwtensoep. Dus een knolselderij, een flinke bos selderij, platte peterselie, winterwortel en een flinke bos prei. We namen bij de Turk ook wat zoutjes mee voor de kids. De zoutjes, extra grote zakken, zijn altijd spotgoedkoop bij de Turk. Helaas hadden ze mijn favoriet niet meer in huis. Namelijk heerlijke kaasbolletjes. Volgende keer maar.

Bij de Boni haalde we de rest van de benodigdheden voor de dag, waaronder uiteraard de spliterwten voor de snerwtensoep.

Thuisgekomen gingen we maar eens aan de slag. Althans, meneer Veelkantie pakte er een lekker stoel bij en mevrouw Veelkantie ging aan de slag. Want mevrouw Veelkantie vind het hartstikke lekker om een beetje te lopen klooien in de keuken. Ze heeft er zichtbaar lol in om die grote wortels aan mootjes te hakken, de knolselderij te slachten en zo langzaam maar zeker de snerwtensoep in elkaar te knutselen. En wie ben ik dan om haar plezier te vergallen toch

Ik mocht ondertussen, ook heel belangrijk, de biertjes aanreiken.

Nadat de snerwtensoep in elkaar zat en lekker aan het doorpruttelen was bakten we even de kipstukjes en wat frieten. Heerlijk met een beetje knoflooksaus. Die kip was zijn € 4,95 voor 1.200 gram wel waard! Erg lekker gekruid en totaal niet droog, wat we wel vreesde.

Toen we eenmaal gegeten en afgewassen hadden kwam mevrouw Veelkantie op het idee om eens lekker door het nabijgelegen park te gaan wandelen. Lekker door het onbedorven sneeuw banjeren.

Dus lekker ingepakt, blik bier in de hand en een reserve blik bier in de zak, en gaan met die bevroren banaan!

We waren met een uurtje weer terug want mensen wat was het onvoorstelbaar koud. De kou ging zo dwars door mijn dikke wollen driekwartsjas en mijn leren handschoenen heen. Ik kreeg ook enorme rugpijn van het door de zeker 25 centimeter hoge sneeuw ploeteren, en volgens mij was het water in mijn knieën bevroren.

Later zou ook blijken dat precies in onze stad er een koude record gevestigd werd. –22,9 graden! Logisch dat we het zo koud hadden!

Thuis heb ik mevrouw Veelkantie, na haar eerst een flinke voorsprong te hebben gegeven, even ouderwets ingemaakt met Yahtzee. Ofwel, ik had mazzel dat ik weer eens een potje won want die mevrouw Veelkantie begint steeds te worden en verslaat me nu regelmatig.

Na nog even gezellig wat muziekvideo’s afgespeeld te hebben werd het tijd om naar bedje te gaan. We hadden allebei een heel warm hoofd en waren ontzettend rozig van de wandeling door het besneeuwde park. Dus lagen we er niet later dan een uur of 00.30 in vannacht. En echt, ik denk dat ik met hooguit drie minuten in diepe slaap verkeerde. De combinatie drank en vrieskou is geweldig!

02 februari 2012

Ik heb vandaag geen zin om mijn dagboek bij te werken. Gelukkig is er vandaag niets noemenswaardigs gebeurd, dus u mist niets

01 februari 2012

Oeps, een beetje laat met deze update. Ik realiseerde me vanmiddag pas dat ik mijn dagboek nog niet had geupdate. Dom dom dom!

Nou ja, gisteren, want dat is het inmiddels, was een rustige dag.

In de middag zijn we, zoals praktisch iedere woensdag, bij Ria langs geweest om de post door te nemen, wat rekeningen voor haar over te maken en telefoontjes te plegen.

In dat kader heb ik maar weer eens met de laatste schuldeiser van Ria, die nog niet akkoord is gegaan met de minnelijke schikking, gebeld. Want het was inmiddels alweer twee weken later en ik had nog altijd niets van hen vernomen. En dat is om moedeloos van te worden. Want veel beloven en weinig geven doet misschien een gek in vreugde leven, maar probleem is dat meneer Veelkantie niet gek is.

Ook vandaag kreeg ik weer een hoop onzin te verstaan. Nadat het dossier al eens overgezet moest worden naar een andere medewerker omdat degene die het dossier behandelde langdurig ziek bleek te zijn, nadat het dossier een maand later plotseling spoorloos verdwenen was, kreeg ik deze keer te horen dat mijn herhaalde verzoek tot een minnelijke schikking in de mailbox zat van een medewerker die afwezig was en niemand erbij kon.

Ofwel… na dik 2,5 maanden bleek dat er nog altijd niets met het verzoek was gedaan. En dat voor een firma met Laser in de naam…

Reden genoeg om nu eens van leer te trekken en aan te geven dat mij zeer sterk het gevoel bekruipt dat ik van het kastje naar de muur blijk te worden gezonden, en weer terug. Kijken of dat eens helpt.

Goed, of ik de bescheiden nog eens wilde mailen. Nu dus al voor de derde keer. De medewerkster die ik deze keer spraak gaf aan het dossier vervolgens onder de aandacht te brengen van een supervisor. Iets dat mijn inziens allang had moeten gebeuren. Maar wie weet komt er nu dan toch wat schot in de zaak. Want dit is schandalig.

Alle contacten in de afgelopen 2,5 maanden met deze toch niet zo Laser-scherpe firma zijn op mijn initiatief geweest. Niet één keer heeft men de moeite genomen om mij of Ria te contacteren. Het is dus veilig te stellen dat deze firma al 2,5 maanden de kwestie gewoon negeert.

Na het bezoek aan Ria zijn we boodschapjes gaan doen. We hadden besloten om vanavond weer eens Roti Kipkerrie met Aardappel en Boontjes te eten. Dus haalden we bij de supermarkt alle benodigdheden daarvoor in huis. We moesten alleen nog roti pannenkoeken halen bij de Surinamer. Daar aangekomen bleken deze echter uitverkocht te zijn en de levering was vertraagt.

Gevolg is dat we stad en land zijn afgereisd om roti-vellen te bemachtigen. Die vonden we uiteindelijk bij een Surinaamse afhaal-toko, maar de roti-vellen bleken veel dunner en kleiner te zijn dan we normaal gewend zijn. Helaas moesten we het er maar mee doen. Gelukkig was de maaltijd er verder niet minder lekker door.

Na het koken en eten zijn mevrouw en meneer Veelkantie een paar spelletjes Yahtzee gaan doen. Het doet me zeer te moeten melden dat mevrouw Veelkantie heeft  gewonnen. Het rotmens

Daarna hebben we nog wat leuke filmpjes gekeken op internet en ook nog wat muziekvideo’s afgepeeld. Was weer erg gezellig met z’n tweetjes. Een beetje te gezellig want het is erg laat geworden. Reden dus voor meneer Veelkantie om gelijktijdig met mevrouw Veelkantie naar de bedstede te gaan. Lekker een tukkie doen!

31 januari 2012

Vanmorgen toen ik mijn bedje uitkwam bleek dat mijn ‘trajectbegeleidster’ het antwoordapparaat had ingesproken. Mevrouw Veelkantie had ook niet opgenomen ze was naar een vriendin, dat doet ze vaker s’ morgens omdat ik meestal toch lig te slapen, en dan kunnen we in de middag lekker samen boodschappen te doen.

Ik heb de telefoon helemaal niet gehoord en ik was te laat om terug te bellen dus stuurde ik een mailtje. Naar aanleiding daarvan belde ze alsnog een uurtje later terug. Ze had nieuws voor me.

Het nieuws was dat ze de ‘arbeidsdeskundige’ waar ik binnenkort heen moet had gesproken. En dat vond ze een prettig gesprek dus hoopte ze zodoende een beetje mijn vertrouwen in de hele procedure te herstellen en mij gerust te stellen.

De ‘arbeidsdeskundige’ had aangegeven dat hij wel het één en ander weet van de aandoeningen die mij teisteren, dus ik spreek binnenkort niet met wederom iemand die totaal geen verstand van zaken heeft. En ze had hem ook in kennis gesteld van het wel en wee tot op heden. Waaronder het zeer frustrerende bezoek aan de ‘bedrijfsarts’. Hij was naar zeggen van de ‘trajectbegeleidster’ op de hoogte van de haken en ogen die aan het softwareprogramma waarmee ‘bedrijfsartsen’ werken zitten. Dus ook dat moest mij geruststellen.

Ik kan het bijzonder waarderen dat de ‘trajectbegeleidster’ mijn lot zo aantrekt en allerhande zaken onderneemt om de kwestie alsnog goed af te ronden. Dat geeft natuurlijk totaal geen garantie dat het al met al toch nog goed af zal lopen, maar ik kan de morele steun van iemand die in deze business zit, want een business is het, wel heel goed gebruiken. Want je staat en bent toch nagenoeg machteloos.

Ik moet ook bekennen dat ik zo nu en dan ook behoorlijk zwaarmoedig bent door de hele toestand. Ik ben een enorme optimist en zie altijd wel licht in het leven, maar nu er (weer) zo ontzettend met me gesold blijkt te worden is het erg lastig om het je niet te laten deprimeren.

Er hangt ook een hoop vanaf. Na werkelijk zo ongeveer een leven lang strijden tegen mijn aandoeningen is het nu gewoon genoeg geweest. Ik ben nu 45 en een beetje en ik ben moe en op. De jaren dat ik kost wat het kosten maar door ben blijven gaan, ondanks dat ik al heel lang geleden in een heel ander tempo had moeten gaan leven en zeker werken, hebben mentaal maar vooral fysiek hun sporen achtergelaten. Zodanig dat er nu een kritisch punt is bereikt.

Natuurlijk, 45 jaar is veel te jong om afgeschreven te worden. En als ik de gelegenheid zou zien dan zou ik deze beslist met beide handen aangrijpen. Maar ik realiseer me terdege dat ik nu absoluut niet meer instaat ben om roofbouw op mezelf te blijven plegen. Als ik me nu al nuttig zou willen en kunnen maken in de maatschappij zal ik, wil ik ook nog 46 en ouder worden, zwaar rekening moeten houden met mijn beperkingen. En die beperkingen zijn bepaald niet mals, zoals u weet als u deze rubriek op mijn blog al wat langer zou volgen.

Toen ik jong was, of in ieder geval veel jonger, leefde en werkte ik puur op wilskracht. Ik had mee dat ik fysiek maar vooral mentaal ijzersterk was. Het resultaat was echter wel dat ik over iedere denkbare grens ben gegaan en daarmee mezelf geen plezier heb gedaan. Ik had al jaren eerder flink wat stappen terug moeten nemen.

Maar als ik het mezelf al toestond, en dat was niet het geval, dan stonden de nodige instanties dit niet toe als ik weer eens fysiek en mentaal crashte. Dan kwam ik inderdaad terecht bij van die ‘bedrijfsartsen’ en ‘arbeidsdeskundigen’ die maar één doel voor ogen hadden. Je weer zo snel mogelijk met zo min mogelijk moeite aan het werk krijgen. Want hun softwareprogramma’s vertelde hen dat ik dat makkelijk aan moest kunnen. Zo’n grote sterke stoere vent!

Nu, na jaren van roofbouw plegen om mijn fysieke en mentale gezondheid, in combinatie met het feit dat ik ouder begin te worden, is dat geen optie meer. Ik krijg het zowel fysiek als mentaal niet meer rond hele dagen te werken. Ik hou het precies een jaar vol, zo leren de laatste twee ervaringen mij. En dan is het op. Dan ben ik op.

En dan begint het gesodemieter weer van voor af aan. Weer ‘bedrijfsartsen’ en desnoods weer ‘arbeidsdeskundigen’ die zich blindelings laten leiden door een volkomen idioot stukje software in plaats dat ze hun medische en maatschappelijke ethiek volgen.

Maar goed. Ik heb aangegeven dat ik wel zie wat het bezoek aan de ‘arbeidsdeskundige’ me gaat brengen. En dat als ik echt geen andere keuze meer heb dat ik me wel juridisch zal moeten verzetten.

Goed. Voor zover weer even deze ellende.

Vanmiddag liepen we boodschappen te doen en zoals zoveel mensen liepen we te piekeren wat we vanavond zouden eten. Altijd lastig.

Dus kwam ik op het idee om de Griekse Kofta, hetgeen eigenlijk geen bestaand gerecht is, die wij eerder maakten met behulp van een Knorr Wereldgerecht, te maken. Maar dan wel lekker en goed. Ik had alleen geen idee wat er ook alweer allemaal in het gerecht ging. Dus heb ik op goed geluk maar wat dingen meegenomen.

Gelukkig bleek thuis dat ik weliswaar een paar overbodige zaken meenam, maar die komen later deze week wel terecht in een ander gerecht, maar ook precies de juiste dingen had uitgekozen.

Vanavond gingen we dus aan de slag met z’n tweetjes in de keuken. En het resultaat mocht er zijn! We hebben werkelijk heerlijk gegeten. Het gerecht was zoveel beter en zoveel lekkerder dan die meuk van Knorr dat het bijna onvoorstelbaar was. U kunt er alles over lezen onder de blogpost: Griekse Keftédes (Kofta), want zo heet het gerecht echt. Ik heb dat ‘kofta’ alleen tussen haakjes erbij gezet om te refereren aan het onzingerecht dat Knorr op de markt heeft gezet.

Vanavond was er wederom geen bal op de televisie. Het lijkt wel of men het zomerprogramma zo doorgezet heeft naar de winter.

Er kwam wel een film maar daar heb ik praktisch niets van gezien. Niet in de laatste plaats omdat het weer een volkomen uitgekookte totaal voorspelbare domme actiefilm was. En dan vallen mijn ogen vanzelf wel dicht. En ook mevrouw Veelkantie vond er geen donder aan want die was, zo bleek toen ik een uurtje later weer wakker werd, lekker een spelletje gaan doen op de computer. De spelletjes junk

Mevrouw Veelkantie hield het om 22.45 uur wel voor gezien met deze dag en ging lekker een tukkie doen. En dan doe ik mijn gebruikelijke ding. Lekker onze kookavonturen van vanavond op Veelkantie zetten, wat actualiteiten kijken, en natuurlijk mijn dagboek updaten. Maar niet voor lang meer, want ook voor mij is het nu bijna bedtijd!

30 januari 2012

Ik kon vannacht niet slapen. Dat zal wat te maken hebben gehad dat ik vanmorgen een telefonisch gesprek zou hebben met de ‘trajectbegeleidster’ van het traject ‘werken naar vermogen’.

Ik ben de nacht goed doorgekomen door eens een heel ander onderwerp te bespreken op mijn blog. Namelijk Seksualiteit.

Heeft natuurlijk totaal niets met het primaire onderwerp op mijn blog, namelijk voedsel, koken en alles dat daaromheen hangt, te maken, maar het leek me gewoon leuk om eens van het vaste thema af te wijken. Bovendien hou ik me met een veelheid aan zaken bezig en denk ik over heel veel onderwerpen na, maar beperkt ik me normaal op het blog tot maar één daarvan. Ik hoop dat u dat doorheeft na mijn kleine uitstapje.

Ik zit er al iets langer over te denken om van mijn kookblog meer een magazine te maken waar plaats is voor meer onderwerpen. Maar dan verval je al snel in politieke onderwerpen, en daar heb ik minder zin in.

Dat laatste heeft er vooral mee te maken dat je, zonder dat heel negatief te bedoelen, dan een heel ander publiek aantrekt. Je trekt ook een enorme hoop gekrakeel aan. Zeker omdat duidelijk mag zijn dat ik heel liberaal maar bepaald geen politiek links iemand ben.

Goed. Misschien permiteer ik mezelf vaker een uitstapje en evolueert Veelkantie vanzelf meer richting een magazine dan een themablog.

Goed, ik heb vanmorgen dus telefonisch contact gehad met de ‘trajectbegeleider’. En die snapte ook niet erg hoe het kan dat je, zo fysiek beperkt als ik ben, in een soort van ‘rapportje’ dat aan de hand van een computerprogramma werd gemaakt eruit komt als een kerngezond mens die tot bijna bovenmenselijke prestaties instaat is.

Daar had ze ook zo haar kritische vragen bij. Ik heb haar aangegeven hoe dat werkt.

Namelijk dat een ‘bedrijfsarts’ of desnoods een ‘tikgeit’, want erg veel expertise is er niet voor nodig, werkt met een computerprogramma waarin ze meerkeuze vragen krijgt. Ze heeft  grofweg de keuze tussen sterk beperkt, beperkt, enigszins beperkt en onbeperkt. Afhankelijk van de keuze haalt het programma dan uit een tabelletje een fictief aantal keer op die bij de keuze zou horen. Dus in geval van ‘beperkt’ geeft het tabelletje aan dat je een bepaalde handeling bijvoorbeeld 450 keer per ieder uur van de werkdag zou kunnen herhalen.

Volgens deze software kan ik, omdat ik het minstens 1 keer kan, vervolgens ook 7,5 keer per minuut, 450 keer per uur en dus 3.600 keer per achturige werkdag naar iets reiken of iets aan- of oppakken.

Het programma heeft niets te maken met hetgeen de onderzochte in werkelijkheid kan. Want het programma staat maar weinig, of eigenlijk totaal geen, variabelen en nuanceringen toe. Het programma vraagt niet ‘hoe vaak kunt u buigen’ maar vraagt of het buigen naar oordeel van de ‘bedrijfsarts’ al dan niet zwaar tot niet beperkt is. Vinkt de ‘bedrijfsarts’ vervolgens aan dat het buigen beperkt is dan spreekt het programma het tabel aan en die stelt dat je dan 150 keer per uur kunt buigen gedurende een gehele werkdag. Hetgeen normaal acht uur is. Of dat in werkelijkheid ook zo is doet opeens niet meer ter zake. Je kunt het één keer met enige moeite, dus beperkt, dus je kunt het volgens het programma ook 150 keer per ieder uur van een werkdag.

Binnenkort moet ik ook naar een ‘arbeidsdeskundige’ en die heeft ook al een computerprogramma die mij gaat vertellen welke beroepen er voor mij beschikbaar zouden zijn. Ik ken dat programma en die bulkt van de honderden zo niet duizenden al dan niet fictieve beroepen die variëren van knikkerpoetser tot stickerafkrabber. En daarbij hoort weer net zo’n fictief salaris dat je met die beroepen zou kunnen verdienen. Zo kan een loempiavouwer wel € 16,90 per uur verdienen!

Dat er niet zoiets bestaat als knikkerpoetser of loempiavouwer, of er in ieder geval geen werk in te vinden is, is dan weer totaal niet relevant.

Goed het gesprek heeft circa 30 minuten geduurd en ik heb heel duidelijk aangegeven dat deze hele gang van zaken me ernstige zorgen baart, ik er bepaald niet gerust op ben, me verbijsterd heeft, me onrecht aandoet en het buitengewoon bedreigend is. Want op hetzelfde onzinrapportje baseert de ‘arbeidsdeskundige’ zich vervolgens ook. En op de bevindingen van het rapportje en de conclusies van de ‘arbeidsdeskundige’ baseer de uitkerende instantie zich ook weer. En dan is het volkomen mis want uit het rapportje zou zogenaamd blijken dat ik menige industriële robot kan vervangen.

De ‘trajectbegeleider’ vind het raadzaam om eerst het bezoek aan de ‘arbeidsdeskundige’, waarvan de oproep ook al geautomatiseerd is, af te wachten en dan een conclusie te trekken. Daarna praten we weer verder. Als er dan natuurlijk nog iets is waarover valt te praten.

Afijn, voor de rest van de dag heb ik volkomen in katzwijm gelegen op de bank en had niet eens door dat mevrouw Veelkantie boodschappen is gaan doen en dochter Veelkantie thuiskwam en weer weg ging.

Vanavond aten we lekker een gehaktballetje, doperwten met worteltjes en gebakken krieltjes. Eenvoudig maar ontzettend lekker.

Er was weer geen bal op de televisie. Dus kroop mevrouw Veelkantie lekker achter de PC om spelletjes te doen en keek ik met een half oog naar de één of andere domme actiefilm waarvan ik dan ook de helft heb gemist omdat ik telkens in slaap dommelde.

Mevrouw Veelkantie is inmiddels lekker naar haar bedje toe en ik rommel nog wat op de PC en kijk wat actualiteitenprogramma’s terug.

29 januari 2012

Eerst maar eens beginnen met wat goed nieuws. Ik heb vannacht aardig goed geslapen en voelde me gedurende de dag behoorlijk goed. Jammer genoeg had ik wat later in de middag even een inzinkinkje maar daar was ik zonder slapen, maar wel even liggen op de bank, met een klein uurtje weer overheen.

Zelfs vanavond heb ik niet geslapen op de bank! Ik heb gewoon de film ‘Once Upon a Time in America’, die met reclame mee al met al zo’n 4,5 uur duurde, helemaal bij bewustzijn meegemaakt!

Nou is het ook een absolute klassieker die film en ik heb ‘m meer dan eens gezien. En dat is knap. Zo’n lange film die, zelfs na deze meermaals gezien te hebben, van het begin tot het einde blijft boeien en waarin alles gewoon klopt. Zo maken ze er helaas niet zoveel.

Vanmiddag heb ik ook even de tijd genomen om een stukje te schrijven voor het blog ‘2 Personen’. De beheerder van dit blog had mij al eens eerder uitgenodigd om in een radio panel plaats te nemen, maar ik kon helaas niet voldoen aan dit verzoek. Ik leef namelijk op een bescheiden budget zoals u weet en ik kon me op dat moment de reiskosten gewoon niet veroorloven. Erg jammer, maar als alternatief verzocht men of ik eens een stukje voor hun blog wilde schrijven.

Dat heb ik vanmiddag dus gedaan. Maar of het werkelijk geplaatst gaat worden is nog maar de vraag. Want het mocht best scherp zijn volgens mijn contactpersoon bij ‘2 Personen’, maar dat moet je niet tegen meneer Veelkantie zeggen. Want dan krijg je een stukje waar flink wat peper en zout, nee pure pekel,  overheen is gegaan

Als service naar mijn vaste dagboeklezers geef ik u alvast inzage in het vooralsnog volledig ongeredigeerde stukje tekst zodat u de scherpe ervan, en de kans dat ‘2 Personen’ dit stukje gaat publiceren, zelf even kunt beoordelen. Niet verder vertellen hoor!

Overigens is er geen man overboord als ‘2 Personen’ het stukje niet plaatst. Dan plaats ik het gewoon op Veelkantie. Want zo werkt het!

Als avondeten aten we vanavond lekkere gebakken aardappeltjes, heerlijk sla met komkommer, tomaat, ei en een honing-mosterd dressing. En daarbij aten we heerlijke kip-drumsticks.

Nou eten we normaal, als we kip eten, altijd platte vleugeltjes. En ik moet eerlijk zeggen, die zijn nog lekkerder dan drumsticks. Ze zijn minder vet. Want er zit aardig wat vet onder het velletje bij drumsticks. En dat lost ook niet op als je ze, zoals wij,  overgaar bakt. Dus volgende keer, en ik hoop dat het snel is want ik ben er een beetje aan verslaafd, toch maar weer lekkerdere platte vleugeltjes.

Mevrouw Veelkantie had vanavond niet zo’n zin m televisie te kijken,. Ook zij heeft de film al meermaals gezien en had niet echt zin om hem nog een keer te kijken. Dus verdiepte zij zich weer in haar spelletje. Een ander nieuw spelletje om precies te zijn, want die van gisteren had ze vanmorgen al helemaal uit. Mijn spelletjes junkie

Zoals gezegd keer ik de film, en die begon om 20.00 uur en was pas om 00.30 uur afgelopen. Ofwel drie uur en ruim drie kwartier later, plus nog eens 50 minuten reclame tussendoor. Een hele ruk dus! Mevrouw Veelkantie ging echter om 23.30 uur lekker naar bedje toe. Want slapen is, naast spelletjes doen, haar andere grote hobby.

Het is wel leuk om mevrouw Veelkantie lekker met haar laptopje in de weer te zien zijn. Ik hoef er zeker niet aan te twijfelen dat het apparaat zijn geld dubbel en dwars waard is als ik haar plezier zie.

Na de film verdiepte ik me nog even in allerhande actualiteiten en dergelijke. Maar ik moet morgenochtend bijtijds mijn bedje uit. De apotheek komt een verse lading injectiespuiten afleveren en ik moet ook nog met mijn ‘trajectbegeleiders’ telefonisch overleggen wat te doen na de ontluisterende ervaring van vorige week met de ‘bedrijfsarts’. Als u niet weet waar ik het over heb, dan moet u maar even verder terugscrollen naar 24, 25 en 26 januari voor het verhaal.

Goed, dit allemaal gezegd hebbende… Welterusten. En als het leven een beetje meezit tot morgen. En zo niet dan niet!

28 januari 2012

Zoals ik gisteren mijn dagboekbijdrage afsloot was ik om even voor 05.00 uur alweer wakker. Maar ik voelde me redelijk goed dus ik heb een beetje van de rust in huis genoten. En zo kon ik ook mijn blog een beetje goed bijwerken.

Tegen de ochtend probeerde ik op de bank toch nog een beetje slaap me te pakken, maar dat wilde niet echt lukken. Uiteindelijk viel ik, toen mevrouw Veelkantie uit haar bedje kwam tegen 10.30 uur en we samen een bakje koffie hadden gedronken, even een uurtje in slaap. En daar werd ik gelukkig ook goed van wakker.

Vanmiddag zijn we even over de markt geweest. En na ons zelfgemaakte Lekkerbekjes van gisteren trok de visboer me ontzettend. Maar ik heb me kunnen beheersen

Na wat boodschappen te hebben gedaan voor het weekeinde gingen we weer lekker op huis aan. Aldaar kroop mevrouw Veelkantie achter haar laptopje want ze had weer een leuk zoekspelletje weten te scoren bij Bart Smit. En daar is ze gek op. Ze moet het dan ook zo snel mogelijk uitspelen want anders rust ze niet. In tegenstelling tot meneer Veelkantie is mevrouw Veelkantie onbeperkt en bijna dwangmatig nieuwsgierig. Dus iedere keer als ze in het spelletje bij een plot of een zogenaamde cliffhanger komt dan moet ze perse weten wat de volgende stap is. En die leidt natuurlijk weer tot weer een plot of cliffhanger. U snapt het al… Eindeloos tot het op is.

Ook meneer Veelkantie kroop achter de PC maar hield het na even voor gezien. Er was niet zoveel te beleven op het interweb.

En toen was het tijd om te eten. We aten broodjes met lekkere dingen, zoals haringen voor mevrouw Veelkantie en braadharingen voor meneer Veelkantie, en een heerlijk door mevrouw gefabriceerd kippensoepje! Op de markt hadden we ook voor € 10,- twee flinke stukken kaas, extra belegen en komijnekaas, gekocht Samen zo’n 1300 gram. Dus dat is niet duur in verhouding tot de kaasboer of supermarkt. Dus deed ik me ook tegoed aan de komijnekaas want daar is meneer Veelkantie een groot fan van. Heerlijk!

Wat wel grappig was is dat ik precies vandaag braadharingen meenam. Want vanavond bleek dat vaste Veelkantie lezer MdJ er precies een vraag over stelde. Dus dat kwam goed uit!

Vanavond was er toch niets interessant op de televisie, en mevrouw Veelkantie zat lekker met haar laptopje op de bank gekluisterd aan haar spelletje, dus ging meneer Veelkantie eens op onderzoek uit. Want braadharingen, die maakten we vroeger thuis zelf! Alleen wisten zowel meneer als mevrouw Veelkantie het recept niet meer precies.

Dus stak ik aardig wat tijd in het uitzoeken van de beste methode en het beste recept voor braadharingen in het zuur. En dat resulteerde uiteindelijk in het topic: ‘Zelf (Braad)haringen in het Zuur Maken’. Dus ik heb mijn avond (en inmiddels een deel van de nacht) goed besteed!

Meneer en mevrouw Veelkantie zaten dus beide verdiept in hun PC’s. Maar we vonden het evengoed gezellig. Want veel mensen hebben natuurlijk veel vooroordelen tegenover ons informatietijdperk en de opkomst van digitale communicatiemiddelen, maar dat is eigenlijk een beetje ouderwets gezever. Want de computer, zeker nu met mini-pc’s en laptopjes en tablets, heeft eigenlijk een beetje de rol en functie van bijvoorbeeld het lezen van de krant en breien overgenomen.

Vroeger zat moeder de vrouw namelijk op de ene bank te haken, breien of anderszins te handwerken, en pa zat de krant te spellen of te lezen en dutte zo nu en dan even weg. Nu doen we dat met een PC, laptop of tablet op schoot. Dus erg veel is er in wezen niet anders.

Waar ik dan wel weer een hekel aan heb is mobiele telefoons. Met name het dwangmatige overal bereikbaar willen zijn begrijp ik niet zo. En ook het feit dat mensen op straat, bij de dokter of waar dan ook elkaar niet eens meer aankijken en al pingend, SMS’end of internettend binnen komen lopen en ook zo weer weggegaan irriteert me eigenlijk best wel. Want dat is pas echt sociale armoede.

Anderzijds kun je natuurlijk ook vaststellen dat mensen tegenwoordig zeer intensief communiceren met elkaar. Al is het via gadgets en elektronische wegen. Dus de kritiek van bijvoorbeeld ouderen en met name ouders op ‘het informatietijdperk’ en hoe dit onze kinderen zou afstompen en asociaal zou maken deel ik zeker niet. Tot voor 15, hooguit 20 jaar geleden was ons wereldje veel kleiner en communiceerde we met een fractie van het aantal mensen als we nu doen. Het is bijna niet meer te doen, zoals meneer Veelkantie (sterk) geneigd is, om een beetje fatsoenlijke kluizenaar te zijn. Want zelfs ik kreeg onlangs een mobiele telefoon ‘opgedrongen’.

Gelukkig heeft maar een hele selectieve groep mensen mijn nummer, dus dat ding gaat gelukkig niet af als ik over de markt loop, of zoiets.

Goed, mevrouw Veelkantie wist zich uiteindelijk om ergens 23.30 uur los te rukken van haar spelletje en ging lekker naar haar bedje toe. Helaas had ze geen zin in mijn favoriete spelletje, dus maakte ik het eerdergenoemde ‘braadharingen’ topic af en schrijf ik nog even mijn laatste beslommeringen voor u op. En dan is het ook eens bedtijd!

27 januari 2012

Het was vandaag wel een lekker rustig dagje. Ik had redelijk goed geslapen en voelde me in eerste instantie aardig fit.

Jammer genoeg brak in de middag, net toen we boodschappen aan het doen waren, de griep in volle hevigheid weer uit. Want zoals u weet blijft zoiets onbenulligs als griep weken, zo niet maanden, hangen in het misschien niet zo goed functionerende maar verder goddelijke lichaam lichaam van meneer Veelkantie. Dat suddert dan maar een beetje door en zodra ik vermoeid begin te raken, en dat is helaas al erg snel, dan breekt de griep weer flink door.

We hadden vandaag besloten om vis te bakken. Hetgeen resulteerde in Fish & Chips, ofwel Lekkerbekje & Friet. Heerlijk, maar wat een rommel en stank krijg je ervan. Leuk voor eens in de zoveel tijd, maar niet iets om heel vaak te herhalen. Of het moet van de zomer buiten zijn want dan heb je er al snel veel minder rotzooi en stank van.

Gedurende de vroege en latere avond voelde ik me, mede dankzij een paar biertjes, alweer een stuk beter. Het was hoe dan ook heel gezellig samen met mevrouw Veelkantie in de keuken.

Het grappige was dat meneer Veelkantie zich op den duur kennelijk fitter voelde dan mevrouw Veelkantie, want die was tegen 00.00 uur doodmoe. Dus besloot ik even daarna dat het gewoon lekker bedtijd was. En zijn we saampjes lekker in bedje gekropen.

Helaas was ik er minder dan vijf uur later weer uit. Maar dat gaf me ook de gelegenheid om even het topic over de lekkerbekjes, en uiteraard deze update van mijn dagboek, online te zetten.

26 januari 2012

Voelde me vandaag wel behoorlijk goed en had voor mijn doen aardig goed geslapen. Ik had dan ook gisteren bij het koken lekker een paar biertjes gedronken. En zoals u inmiddels weet reageert mijn lichaam daar heel anders op dan bij ‘normale’ mensen. Ofwel, ik heb nooit een kater en voel me de volgende dag juist beter dan normaliter.

Alleen hoefde ik er vandaag helemaal niet uit want mevrouw Veelkantie ging met Ria shoppen voor nieuwe rolgordijnen en meer van dat soort dingen. Want zoals u weet proberen we ook het huisje van Ria een beetje op te frissen in de hoop dat ze, na de dood van Teun een beetje een nieuwe start maakt nu dat haar financiële problemen zijn opgelost en ze moet leren te leven als alleenstaande.

Niet dat ik echt iets nuttigs met mijn tijd heb gedaan. Ik heb vanmorgen lekker op mijn gemakje mijn dagboek geupdate en een blogpost over ons kookavontuur van gisteren op Veelkantie gezet.

Want zoals ik u gisteren al vertelde maakte we gisteren als avondeten heerlijke Supersized (32 centimeter) Calzone. Erg leuk en lekker om te doen. En zeker voor herhaling vatbaar. Want zelfs mevrouw Veelkantie, die zeker geen groot liefhebber van pizza is, vond ze heerlijk om te eten. Nou, dat zegt wel wat!

Vanmiddag kreeg is zowaar en zomaar een telefoontje van de ‘bedrijfsarts’ die mij afgelopen dinsdag (verbaal nog wel) ‘keurde’ op mijn al dan niet arbeids(on)geschiktheid. Want dinsdagmiddag had ze na één mislukte poging mij terug te bellen geen nieuwe poging meer ondernomen. Was het niet dat mijn ‘trajectbegeleider’ haar een mailtje had gestuurd waarin ze aangaf dat ze mij moest bellen.

Ze kon heel goed uitleggen hoe ze van ‘ja ik kan reiken’ kwam bij ‘hij kan 450 keer per ieder uur van de werkdag reiken’. Of hoe ze van ‘ja ik kan (met een buiging van maximaal 60 graden) een boodschappentas oppakken’ kwam tot de conclusie dat ik ‘150 keer per ieder uur van de werkdag een boodschappentas kan oppakken’. En nog veel meer van dat soort extrapolaties die werkelijk nergens op gebaseerd is en die net zoveel waard zijn als ‘als een auto kan rijden, kan hij ook 19.000 kilometer per uur vliegen’. Dus ik was erg benieuwd naar de uitleg.

En toen kwam de aap uit de mouw die ik al van mijlen ver had zien aankomen. Het was niet haar schuld maar de schuld van ‘de automatisering van het arbeidsgeschiktheid beoordelingssysteem’.

Ofwel, ze heeft grofweg drie, hooguit vier hokjes die ze voor ieder onderdeel kan aanvinken. Zwaar beperkt, beperkt, enigszins beperkt en niet beperkt. Het programma waar ze dit in aan moet vinken hangt daar vervolgens een kwalificatie aan in de vorm van het aantal keren per uur dat de ondervraagde een bepaalde handeling zou kunnen verrichten op een werkdag. En dan is ‘beperkt’ dus het equivalent van bijvoorbeeld ‘150 keer buigen’ of ‘450 keer reiken per uur gedurende de werkdag’. Hoe men aan die cijfers komt is echter een raadsel.

Ik gaf aan dat ik ‘het systeem’ geen legitiem excuus vind. Zeker niet als de bevindingen tijdens het gesprek haaks staan op de op een zeer grove veralgemenisering gebaseerde ‘conclusies’ die ‘het systeem’ er vervolgens uitspuugt. Want is de functie van ‘bedrijfsarts’ tegenwoordig teruggebracht tot niet meer dan een verlengstuk of applicatie van ‘het geautomatiseerde beoordelingssysteem’?

Dat laatste vond ze ‘een beetje een zwart/ wit stelling’. Precies, een beetje. Met andere woorden kon ze het ook niet ontkennen dat je net zo goed de ‘bedrijfsarts’ kan vervangen voor een mannetje of vrouwtje die de benodigde hokjes aanvinkt. Want laten we wel zijn, dat vereist nauwelijks enige echte expertise. Zeker als je vervolgens met al je zogenaamde expertise hetgeen het systeem eruit spuugt aan onbeargumenteerde volkomen veralgemeniseerde ‘conclusies’ klakkeloos aanneemt en niet ter discussie stelt of ook maar een beetje durft te nuanceert aan de hand van bijvoorbeeld het gesprek met desbetreffende al dan niet arbeidsongeschikte cliënt of patiënt.

Ik gaf ook aan dat je een dergelijke kwestie niet aan een systeem over kan laten omdat de mens nu eenmaal niet te generaliseren valt en de onderlinge verschillen tussen mensen zich niet laten veralgemeniseren tot een soort van eenheidsworst die je met een druk op de knop kan toepassen op iedereen die langs komt.

Maar, dat was dan ook de reden dat ze graag inzage zou krijgen in mijn medische dossier, zo stelde de ‘bedrijfsarts’.

Ik vroeg haar vervolgens wat daarmee dan precies haar doel was? Want wat hoopte ze meer in mijn medische dossier aan te treffen dan ik haar alreeds persoonlijk vertelde? En aan de hand waarvan ik uit het systeem kwam rollen als een soort super fit mens die wel 150 keer per uur kan buigen en als een soort van robot 450 keer per uur kan reiken, die gedurende vier uur per werkdag van acht uur kan lopen, die vijf keer per uur de trap op en af kan rennen, die zeker wel 36 tot 40 uur per week kan werken, enzovoort? Moet de specialist me dan comateus verklaren om daar iets aan te veranderen als mijn medische klachten en beperkingen kennelijk ontoereikend zijn om aannemelijk te maken dat ik een arbeidsbeperking heb door mijn aandoeningen?

Nee, ze wilde aan de hand van mijn medische dossier de ‘voorlopige conclusies van het systeem’ in ‘perspectief’ plaatsen.

In welk ‘perspectief’ kon ze me helaas niet duidelijk maken. En ze had ook niet mijn hele dossier nodig maar wilde graag wat gerichte vragen stellen aan bijvoorbeeld mijn reumatoloog. Alsof dat een geruststelling zou zijn gezien hetgeen ze, of liever haar ‘systeem’ met mijn zeer uitgebreide informatie over mijn aandoeningen en beperkingen die ik daarvan ondervind had gedaan. Want een medisch specialist zal in principe geen uitspraken doen over mijn arbeids(on)geschiktheid. Niet in de laatste plaats omdat dit op geen andere wijze echt te beoordelen is dan het aan mij te vragen. Want er zijn mensen die doodgewoon rondlopen met een gehele of partiële dwarslaesie terwijl anderen daardoor niet meer zelfstandig kunnen ademen. De medische wetenschap schiet gewoon te kort in kennis om de gevolgen van bijvoorbeeld een aandoening of letsel in het algemeen te kunnen beoordelen. Het zijn veel te veel individuele kwestie.

Neem nu voor het  gemak mijn eigen aandoeningen. Die bestaat primair uit psoriasis. Maar daar waar de ene ‘slechts’ wat droge plekjes zo hier en daar heeft dat zich prima laat behandelen met een zalfje zus of zo gaat de andere eraan dood. En dan bedoel ik letterlijk!

Daartussen zit nog een enorme variatie. Niet alleen qua zwaarte van de aandoening, maar ook welk effect dit op iemands fysieke dan wel geestelijke gesteldheid heeft. Of hoe iemand reageert op de medicatie. Er worden niet voor niets hele, zelfs nog volkomen incomplete, waslijsten met mogelijke bijwerkingen bijgevoegd. Want daar waar de ene totaal geen bijwerkingen heeft kan de andere een dodelijke anafylactische shock of acute medicijnvergiftiging oplopen.

En dan hebben we het nog niet eens over de minder makkelijk te beoordelen factoren gehad. Zoals ‘algemeen welbevinden’ enzovoort. Of zoals in mijn geval de gevolgen van elkaar overlappende auto-immuunziektes die primair dan wel secundair bijdragen aan de veelheid aan klachten en beperkingen die mij getroffen hebben.

Dat zal je niet zomaar aantreffen in een medisch dossier en de kans is ook maar heel klein dat een medisch specialist zich daar op een voor iedereen bevredigende manier over uit kan laten. Omdat het nauwelijks door andere, derde partij, voor de patiënt te beoordelen is.

De ‘bedrijfsarts’ wilde graag weten ‘hoe nu verder’. Ik heb aangegeven eerst het gesprek van aankomende maandag met mijn ‘trajectbegeleidster’ af te wachten, op basis daarvan te besluiten of ik een gesprek met mijn reumatoloog aanga over deze kwestie, en op basis daarvan te besluiten of ik de ‘bedrijfsarts’ toestemming verleen contact op te nemen met de reumatoloog of mijn medische dossier in te zien. Maar dat de kans op dat laatste zeer gering is geworden.

Ik wil ook zien tot hoe ver ik kom met de ‘arbeidsdeskundige’ die ik binnenkort ga ontmoeten. Maar ik kan zeggen dat mijn vertrouwen daarin bepaald niet gegroeid is op basis van eerdere en deze ervaring.

Ik overweeg serieus, als deze poging om eindelijk eens ergens te komen, spaak loopt op zwaar in mijn nadeel dreigt uit te vallen, om juridische stappen te ondernemen tegen dit hele circus. Want ik ben nu al zoveel jaren bezig om mijn leven, in ieder geval voor wat betreft arbeid en de mate waarin ik daartoe instaat ben, op de rit te krijgen dat ik nu maar eens voluit in het verzet ga tegen de willekeur.

Want laten we eerlijk zijn. Het is te idioot voor woorden dat het beoordelen van mijn mate van arbeids(on)geschiktheid tegenwoordig een kwestie is van een paar vinkjes zetten in een ‘computer programma’ en ik dan vervolgens maar heb te gehoorzamen aan de gegeneraliseerde veralgemeniseerde conclusies die het apparaat me aansmeert. Alsof de mens een machine is waaraan je even een storingsmeter of analyse-apparaat hangt om vast te stellen of en in welke mate een onderdeel defect is, of het noodzakelijk is om dit te vervangen of dat het voor het functioneren van het apparaat niet relevant is, en het apparaat ‘de mens’ desnoods gewoon even reset.

Echt, woest kan ik worden op dit soort ontmenselijking van de mens.

Maar goed, over tot de orde van de dag.

Ik kon vanmiddag, alhoewel ik er wel hard aan toe was, de slaap niet vatten. Hetgeen ongetwijfeld alles te maken heeft met bovenstaande.

Helaas waren mevrouw Veelkantie en Ria niet geslaagd voor rolgordijnen, valletjes en eventuele andere zaken. Maar mevrouw Veelkantie had wel alvast boodschappen mee genomen. Dus zij noch ik hoefde het huis niet meer uit.

Mevrouw Veelkantie had de ingrediënten meegenomen voor een heerlijke oven-prei schotel met rundergehakt dat we nog over hadden van gisteren en lekker geraspte kaas erover dat we ook nog hadden.

En dat was weer om  te smullen!

Na het eten deed ik ontzettend mijn best om wakker te blijven want ik wilde gezellig samen met mevrouw Veelkantie de film Avatar kijken die op de televisie kwam. Maar dat is helaas maar deels gelukt. Na ongeveer een uurtje in de film viel ik in slaap. Gelukkig is het een hele lange film dus werd ik ruimschoots voor het einde van de film weer wakker en heb dus maar een uurtje ertussen gemist. En aangezien ik de film al eens grotendeels eerder had gezien, en het verhaal redelijk voorspelbaar is, kon ik hetgeen ik gemist had makkelijk invullen.

Na de film ging mevrouw Veelkantie lekker slapen, en ik nam nog even de dag aan actualiteiten door, keek wat programma’s die ik  gemist had via internet en schrijf voor u nog even mijn beslommeringen op.

Maar, het is nu echt tijd om te gaan slapen! Dus u ook welterusten

25 januari 2012

Ik was er vanmorgen weer bijtijds uit. Het hele gevalletje van gisteren zorgt voor een hoop onrust in mijn hoofd en lichaam.

Ik bleek wel al een mail terug gehad te hebben van mijn ‘trajectbegeleidster’ naar aanleiding van de mail die ik vannacht om 02.30 uur nog naar haar geschreven te heb. In de mail deed ik uitleg over hetgeen zich heeft voorgedaan en protesteerde ik daartegen.

Het was op zichzelf een aardige mail, want het is voor zover ik dat nu kan beoordelen een aardig mens, waarin ze aangaf daar aanstaande maandag telefonisch met mij overleg over te willen hebben. Maar ze gaf ook aan om het ‘onderzoek’ toch af te ronden en het dan min of meer bij de ‘arbeidsdeskundige’ aan te kaarten. Min of meer suggererende dat het dan wel recht te breien zou zijn.

Daar heb ik echter geen vertrouwen in. Ik heb dit namelijk al eens zo’n 18 jaar geleden nog eens meegemaakt. Ik was destijds volledig, voor 80 tot 100%, afgekeurd omdat ik door dezelfde problematiek tegen een gigantische burnout was aangelopen, alle uren van de dag paniekaanvallen had en de wereld aanzag voor een krentenbol.

Destijds voerde men de wet ‘werken naar vermogen’ in waarbij men zogenaamd niet langer keek naar wat je niet maar naar wat je nog wel kon. Gezien mijn leeftijd kwam ik destijds in aanmerking voor herkeuring. En u kunt het al raden. Ik werd op basis van een soortgelijk ‘onderzoek’ en ‘rapport’ voor 100% goedgekeurd.

Destijds ben ik in z’n geheel niet betrokken bij het ‘onderzoek’ waardoor het ‘rapport’ werkelijk nergens op sloeg. Nu ben ik dan wel betrokken bij het ‘onderzoek’ maar het ‘rapport’ slaat evengoed nergens op. Dus veel maakt het ook niet uit of men je erin betrekt of niet. Men had destijds, en nu kennelijk nog altijd, gewoon de opdracht om mensen de WAO uit te werken of te verhinderen dat men in de WAO komt. Hoe terecht dit zeker nu in mijn geval ook zou zijn.

Destijds was ik een stuk jonger en ik wilde nog zo graag. Dus liet ik het maar aan me voorbij gaan en vond werk en werkte vervolgens nog 15 van de 18 jaar daarna. Wat ik me destijds en tot voor een jaar of twee geleden niet realiseerde is dat ik gewoon pure roofbouw pleegde op mijn lichaam. Daar betaal ik nu waarschijnlijk de prijs voor.

Ik ben dan ook niet van plan om mij dit nog eens te laten gebeuren. Zo jong en gretig ben ik nu namelijk niet meer. Ik hoef nu niet zo nodig meer. Ik wil me best graag nuttig maken, maar niet tegen iedere prijs.

Ik heb dus een mail teruggestuurd waarin ik aangaf dat ik de gang van zaken om die reden als zeer bedreigend ervaar.

Met het ‘rapport’ van de bedrijfsarts in handen kan men, als men dat wil, me volledig kielhalen. Want ook dat, een gesprek met een ‘arbeidsdeskundige’, heb ik al eens eerder meegemaakt. Want deze mensen zijn verworden tot een verlengstuk, een soort van applicatie, van het systeem waarin men dan de resultaten van het ‘onderzoek’ invoert en dan komt er een hele waslijst aan zogenaamde ‘functies’ uitrollen. Zo’n lijst kreeg ik 18 jaar geleden ook mee.

Uit die lijst bleek toen dat ik met mijn beperkingen gerust nog knikkerpoetser, loempiavouwer, stekjesplukker en meer van die ‘prachtige beroepen’ kon uitvoeren. En dat tegen een salaris waarvan je eigenlijk in die tijd alleen maar kon dromen. Ofwel, de conclusie was dat je nog zoveel werk wel kon doen, ook al ging het om niet bestaande virtuele functies en beroepen, en dat je door jouw beperkingen geen verlies aan inkomsten zou hebben als je in een dergelijk ‘beroep’ terecht kon, dat je niet arbeidsongeschikt was of bent. Althans, in de virtuele omgeving van zijn computer was dat zo.

Ik heb nu meegemaakt hoe men dit soort onzin ter plekke verzint. Want ik antwoorde gisteren op de vraag van de bedrijfsarts ‘kunt u reiken?’ met ‘ja’ en daar trok ze vervolgens zonder enige kennisgeving of overleg met mij de conclusie uit dat ik ‘gedurende ieder uur van de werkdag minstens 450 keer kan reiken’. U voelt ‘m al aankomen. Menige stekjesplukker in spee kan dat niet! Dus ik zou een super stekjesplukker kunnen worden! Dus niet arbeidsgehandicapt!

Het viel me al met al nog mee dat er onderaan het ‘rapport’ van de ‘bedrijfsarts’ geen opmerking stond in de trant van ‘Niet zeuren. Doorlopen! Niets aan de hand! NEXT!!!’. En dan voorop zo’n dikke rode schuine stempel met daarop ‘GRATIEVERZOEK AFGEWEZEN’.

Op de mail die naar aanleiding van haar antwoord stuurde aan mijn ‘trajectbegeleider’ heb ik nog geen antwoord ontvangen.

Vanmiddag zijn we wederom, zoals iedere woensdagmiddag in de afgelopen 2,5 maanden, bij Ria geweest om de laatste post door te nemen en wat rekeningen voor haar over te maken via internetbankieren. Er zat helaas geen post bij van de laatste schuldeiser van Ria waarmee we nog geen deal wisten te maken.

Het is voor mij één van de laatste bezoeken aan Ria want ik ga zo langzaam maar zeker de zaak afronden. Er is voor mij niet zoveel meer te doen. En ik kan hier niet eeuwig mee doorgaan.

Mevrouw Veelkantie zorgt voor de ‘nazorg’. In praktijk betekend dit dat mevrouw Veelkantie gedurende drie maanden aan Ria gaat leren hoe ze moet bankieren via internet, alhoewel we alles hebben geautomatiseerd dus veel omkijken heeft ze er niet naar, en hoe ze bij moet houden of al haar rekeningen wel zijn afgeschreven en betaald.

We hebben ook besloten dat we ons niet meer gaan bemoeien met de dagelijkse financiële gang van zaken van Ria. Dus wat ze opneemt per week, wat ze uitgeeft aan boodschappen en meer van die zaken. Ze zal het dus zelf moeten gaan doen. Maar we hebben er wel een beetje een hard hoofd in want in de afgelopen maanden is ons gebleken dat Ria totaal geen idee heeft wat de waarde van geld is. We vrezen dus een beetje dat Ria zonder het te beseffen haar geld er met een week of twee doorheen jaagt en dan de rest van de maand op zwart zaad zit. Maar daar gaan we ons niet meer mee bemoeien. Zolang haar rekeningen maar betaald zijn is het verder haar verantwoordelijkheid.

Wat een beetje jammer is, is dat er vanuit de familie nog geen woord van dank gekomen is. Niet dat je het daarvoor doet, maar het zou toch wel leuk zijn als men ons enigszins erkentelijk zou zijn dat we hun moeder en schoonmoeder hebben ‘gered’ van een financiële ondergang en jarenlange toestanden met een stoet aan schuldeisers.

Men doet eigenlijk alsof het de normaalste gang van zaken is en alsof het min of meer onze plicht zou zijn. En dat stelt toch wat teleur.

Vanavond hadden we zin om weer een beetje te kokkerellen. Dus maakte we supersized Pizza Calzone’s. Een beetje naar Italiaans voorbeeld. Althans, naar voorbeeld zoals wij dat in Italië meemaakte.

Toen wij nog beter bij kas zaten gingen wij één tot twee keer per jaar op vakantie naar Lago Di Garda (Gardameer) en dan aten we meerdere keren per week bij Al Porto in Torbole. En daar kreeg je pizza’s die minstens 35 centimeter in doorsnede waren. Maar men had ook een zogenaamde ‘truckerspizza’. Een gigantische Calzone met enorm veel vulling die we met z’n tweeën nog niet op kregen. Ik heb er zelfs een afbeelding van. Weliswaar niet door onszelf gemaakt, maar het geeft wel een indruk van de gigantisch omvang ervan.

Zo extreem groot hebben we ze weliswaar niet gemaakt, maar toch evengoed wel flink. Naar schatting zo’n 32 centimeter in doorsnede.

We hebben er uiteindelijk drie gemaakt, maar daarvan zijn met 4 man (twee jonge meiden en meneer en mevrouw Veelkantie) maar twee opgegaan. Toen zaten we bommetje vol.

Mevrouw Veelkantie is in principe niet zo’n liefhebber van pizza, maar bij deze at ze werkelijk haar vingers op. Wat ook niet zo verwonderlijk was want alles wat ze lekker vind zat erin. Zelfs de liefde en passie van meneer Veelkantie. Dus wat wil een vrouw nou nog meer

Later zet ik wel wat tekst en foto’s online van deze giga-Calzone’s.

Na het koken en eten zijn we nog achter de PC gekropen. Even een paar spelletjes Yahtzee doen en nog wat filmpjes kijken. Tegen 01.30 uur zijn we lekker samen naar bedje gegaan. Lekker slapen!

24 januari 2012

Vanmorgen mocht ik dus op komen draven bij inderdaad een bedrijfsarts die in opdracht van het UWV mijn mate van arbeidsgeschiktheid mede moet bepalen.

Het gesprek ging op zichzelf wel aardig goed, dacht ik. Ik had ook mijn tasje met medicamenten meegenomen en die werden aandachtig bekeken en bestudeert. Na ongeveer een gesprek van ruim een uur begon de mevrouw uit het niets een lijst in te vullen op de PC en stelde gerichte vragen. Ik dacht dat ze de antwoorden invulde op de lijst maar dat bleek later niet zo te zijn. Ik kreeg een kopietje mee.

Na ruim 1,5 uur stond ik weer buiten. Ik was doodmoe want ik had de nacht voor dit gesprek maar pak ‘m beet 2 uurtjes slaap kunnen vatten. Dat is ook de reden dat ik, toen ik thuis kwam, geen aandacht bestede aan de lijst waarvan ik een kopietje meekreeg van de arts.

Ik waste eerst even wat af met mevrouw Veelkantie, maar daarna wilde mevrouw Veelkantie toch wel even de lijst met me doornemen.

Terwijl mevrouw Veelkantie de lijst hardop voorlas groeide ons beider verbazing met iedere alinea die voorbij kwam. In geen van de woorden van de bedrijfsarts herkende ik mijn eigen woorden terug.

Ik geeft een voorbeeld van het vraaggesprek en wat deze mevrouw uiteindelijk op papier bleek te hebben gezet.

Bedrijfsarts: Kunt u in staande positie vooroverbuigend een papiertje van de grond oprapen?

Ik: Nee eigenlijk niet want ik kan niet zo erg goed bukken. In ieder geval niet zover dat ik een papiertje van de grond op kan rapen.

Bedrijfsarts: Kunt u een tas van de grond oppakken?

Ik: Dat ligt eraan hoe hoog de tas is. Is deze te laag dan niet, maar is deze hoog genoeg dan lukt dat wel.

Bedrijfsarts: Ik stel vast dat u in het bukken beperkt bent en ik schat zo in dat u voor ongeveer 60% voorover kunt bukken.

Ik: Hoeveel procent het exact is weet in niet, maar het zou kunnen.

Bedrijfsarts: Als ik informatie van uw reumatoloog heb dan kan ik dit verder invullen. Daarvoor krijgt u nog een machtiging thuis.

Ik: Oké, ik wacht daarop.

Bedrijfsarts: Dan vul ik voor voorlopig op de lijst in dat uw vermogen te bukken beperkt is, geschat op maximaal 60%.

Ik: Prima.

Letterlijke (inclusief onderstreping exclusief cursief) Tekst van het rapport:

Buigen tijdens werk: Kan zo nodig tijdens elk uur van de werkdag 150 keer buigen.

Hoe kom je als bedrijfsarts van (wederom letterlijke tekst) ‘kan ongeveer 60 graden buigen (tas van de grond oppakken)’  tot de absurde conclusie dat ik dit dus wel 150 keer per uur zou kunnen herhalen?

Als ik iets één keer kan, wil dat dan automatisch zeggen dat ik dit ook 150 keer per uur kan in een werksituatie?

Zo staat het rapport vol met dit soort absurde veronderstellingen.

Ander voorbeeld:

Bedrijfsarts: Hoe vaak loopt u ongeveer een trap op per dag?

Ik: Ongeveer maximaal drie keer.

Rapport:

Licht beperkt: kan in tenminste één keer een trap op en af (1 verdieping woonhuis) tenminste 5 keer per uur.

Hoe komt deze bedrijfsarts aan deze conclusie? Als ik 5 keer per uur een trap op en af moet lopen lig ik na 2 uur dood bovenaan de trap.

Uit de vraag of ik kan reiken, waarom ik ja antwoorden, trok deze bedrijfsarts de conclusie dat ik in een werksituatie 450 keer per uur kan reiken. Wederom, hoe komt ze aan deze conclusie?

En zo staat het rapport vol met dit soort van vage op niets gebaseerde conclusies.

Goed, ik heb naar mijn ‘klantencontactpersoon’ gebeld (wist niet eens dat ik de had maar dat haalde ik ook uit het rapport) en die zou ervoor zorgen dat ik in de loop van de middag gebeld ging worden door deze mevrouw. Hetgeen ze ook heeft gedaan. Maar ik was zo moe dat ik in een hele diepe slaap ben gevallen, en mevrouw Veelkantie was boodschappen doen met dochter Veelkantie, en ik heb haar telefoontje gemist. Ben er volledig doorheen geslapen. De bedrijfsarts heeft later niet nogmaals gebeld. Misschien morgen.

Want ik wil natuurlijk heel graag weten hoe deze mevrouw aan deze conclusies is gekomen uit het vraaggesprek. Dat terwijl ik meermaals en duidelijk heb aangegeven dat heel veel handelingen op zichzelf niet zo problematisch zijn, maar dat het met name de frequentie en de tijdsduur is die bepalend is of ik een beperking daarin ondervind.

Ofwel, een keer traplopen lukt wel, maar laat mij dat geen bijvoorbeeld 5 keer in een uur doen want dan pleur ik om van ellende.

Ik had dus in eerste instantie, na het gesprek met deze bedrijfsarts, een redelijk optimistisch gevoel. Ik was er blij mee dat er serieus naar deze kwestie gekeken gaat worden en daarbij ook specialisten betrokken zouden gaan worden. Maar nadat ik een paar uur later de totaal onacceptabele verzonnen vertaalslag las die deze bedrijfsarts ervan heeft gemaakt ben ik me doodgeschrokken. Want het is in geen velden of wegen een weergave van het gesprek dat ik met haar voerde. Niet voor, niet tijdens, en niet na het invullen van de lijst.

Ondertussen kan ik me alleen maar afvragen wat nu helemaal het doel was van dit, zoals de bedrijfsarts aangaf, ‘inventariserende gesprek’. Want als je uiteindelijk het rapport leest dat ze uit haar duim zoog, dat dus verder in de procedure nog meermaals tegen me kan worden misbruikt, krijg je het idee dat ze een schroefjesinpakker voor het WSW bedrijf (waarvoor ze bedrijfsarts is) aan het rekruteren was.

Goed, ik ga onder geen voorwaarden dit rapport in deze vorm accepteren. Dat staat vast als een huis. En wederom ben ik een flink deel van mijn vertrouwen in dit soort instanties kwijtgeraakt.

Ik ga onder deze omstandigheden ook geen akkoord verlenen om informatie van mijn behandelend specialisten aan hen over te dragen. Als ik geen andere keuze heb dan gooi ik mijn kont tegen de krib en overweeg ik om een advocaat in de arm te nemen. Want ik voel de bui alweer hangen. Alle voortekenen wijzen op ‘de zeikerd moet werken’.

Goed, over tot de orde van de dag.

Vanavond aten we shoarma. Die hadden we van de week meegenomen van de Lidl want het was flink in de aanbieding. Maar omdat het varkensvlees betreft moest dit wel vandaag gegeten worden. Want houdbaarheidsdatum of niet, varkensvlees is zeer bederfelijk en dat ga ik geen week in mijn koelkast bewaren.

Om circa 20.00 uur ben ik wederom als een blok in slaap gevallen. Tegen 22.00 uur werd ik weer wakker en keek samen met mevrouw Veelkantie nog even het laatste stukje van een film van een transseksueel meisje dat vermoord werd door drie gasten.

Mevrouw Veelkantie ging kort daarna lekker naar haar bedje toe en ik keek nog even het één en ander aan actualiteitenprogramma’s.

Nu ga ik nog even een mail sturen naar een begeleider van het desbetreffende ‘werken naar vermogen’ project om mijn hart te luchten en dan hoop ik daarna de slaap te kunnen vatten.

23 januari 2012

Helaas heeft het wat beter voelen van gisteren zich vandaag niet doorgezet. Ik voelde me vooral vanmorgen en vroeg in de middag wederom bepaald niet lekker. De griep speelt me nog steeds parten.

Later in de middag trok dat gelukkig een beetje bij en ging het weer iets beter. Maar dan nog niet zo dat ik me heel erg happy voelde.

Dat het vanmiddag iets beter ging zou wel eens kunnen komen omdat ik vanmiddag, min of meer noodgedwongen door een zeer laag energieniveau, een siësta in lasten. Na een uurtje slapen voelde ik me wat energieker en konden we erop uit om boodschappen te doen.

We hadden van de Chinees van gisteren nog bami en nasi over en daar kochten we bij de Lidl wat kipfilet en een zak met Chinese roerbakgroenten met daarin een saus. Helaas was die groente niet zoveel soeps. Er zat vooral een overdaad aan kastanje in. Kennelijk is dat ‘typisch Chinees’ volgens deze fabrikant. Maar met een beetje opleuken en voor mij wat sambal er doorheen was het evengoed wel aardig goed te eten. Althans, vond ik. Mevrouw Veelkantie vond dat niet. Die vond het allemaal maar zo zo en niet echt lekker.

Helaas viel ik vanavond weer in slaap. Ik kan het gewoon niet verhinderen. Ook al doe ik daar soms erg mijn best voor.

Morgen moet ik op komen draven bij de ‘bedrijfsarts’ die kennelijk mijn inzetbaarheid op de arbeidsmarkt, in het kader van het UWV ‘werken naar vermogen’ project, gaat testen. Dus ik neem voor de zekerheid maar de medicijnen die ik slik mee om hem/ haar deze te tonen.

En dan sta je best wel even te kijken hoeveel medicijnen ik per dag, per week en per maand inneem. Ik noem ze even voor de lol op en daarbij, voor zover ik dat weet, wat het kost en wat het doet:

Medicament      Lisinopril

Gebruik            1x daags

Doel                  verlaagt bloeddruk en verbetert pompkracht hart

Kosten               € 8,20 per 90 stuks

Medicament      Acetylsalicylzuur

Gebruik            1x daags

Doel                  pijnstillend, koortsverlagend en ontstekingsremmend

Kosten              € 8,60 per 90 stuks

Medicament      Hydrochloorthiazide

Gebruik            1x daags

Doel                  voert overtollig vocht af en verlaagt de bloeddruk

Kosten              € 7,70 per 90 stuks

Medicament      Simvastatine

Gebruik            1x daags

Doel                  cholesterol verlager

Kosten              € 7,40 per 90 stuks

Medicament      Amlodipine

Gebruik            1x daags

Doel                  tegen hoge bloeddruk en angina pectoris

Kosten              € 10,70 per 150 stuks

Medicament     Omeprazol

Gebruik            2x daags

Doel                  Maagzuurremmer om Oesofagale reflux tegen te gaan

Kosten              € 6,89 per  30 stuks

Medicament     Naproxen

Gebruik            2x daags (officieel maar gebruik dit wanneer nodig)

Doel                 behandeling van reumatische gewrichtsklachten/ pijn

Kosten             € 15,76 per 120 stuks

Medicament     Humira (zelf toe te dienen injecties met Adalimumab)

Gebruik            1x per 2 weken

Doel                  Immuunsysteem onderdrukken ivm auto-immuunziekte

Kosten              € 1.128,65 per 2 stuks (excl. vervoer per koelwagen)

Van de 8 medicamenten gebruik ik er dus sowieso 6 tot 7 op dagelijkse basis. En de laatste, duurste en vervelendste gebruik ik om de week. Zoals ik vanavond deed. De vervelendste omdat ik mezelf moet injecteren en omdat dit niet bepaald pijnloos is.

Alle bovenstaande medicamenten slik ik om de symptomen van mijn auto-immuunziekte tegen te gaan. En dan nog voel ik me doorgaans zo gammel als het maar kan en ben ik constant uitgeput en grieperig.

Ik zou gemakkelijk nog flink veel andere medicijnen kunnen krijgen om andere effecten te bestrijden, zoals slaapmiddelen omdat slapeloosheid ook een symptoom is van mijn ziekte en eveneens een bijwerking is van sommige medicamenten, maar dat weiger ik. Met name psychofarmaceutica vertrouw ik (ook door ervaring) voor geen meter. Ik heb ooit slaapmedicatie (Lormetazepam 2 mg) gebruikt maar daar kreeg ik contante, de hele dag door, paniekaanvallen en suïcidale neigingen van waardoor ik op den duur niet meer onder de mensen durfde te komen. Dus die middelen verdom ik om te slikken.

Een aantal van de medicamenten zijn bedoeld om ontstekingen tegen te gaan, maar dat werkt maar deels. Ontstekingen steken namelijk wel de kop op maar komen gelukkig zelden of niet tot volle ‘wasdom’ omdat de middelen dit verhinderen en omdat mijn, mede door de medicamenten onderdrukte afweersysteem, overuren maakt om de ontstekingen aan met name gewrichten en spieren de baas te blijven.

U kunt zich voorstellen dat er dag en nacht een oorlog woedt in mijn lichaam tussen mijn afweermechanisme en zogenaamde ‘lichaamseigen stoffen’. Want dat is het kenmerk van een auto-immuunziekte. Het valt het eigen lichaamsweefsel aan. Dat ontsteekt dan bijvoorbeeld en dat levert dan weer tal van ernstige fysieke problemen op. In mijn geval val mijn eigen afweermechanisme mijn huid, mijn gewrichten, mijn bindweefsel, mijn spieren, mijn nagels, mijn kraakbeen, enzovoort aan. Het gevolg was 4 van de 5 soorten psoriasis, waaronder artritis psoriatica (variant op Reumatoïde artritis), en psoriasis op ongeveer 60 tot 70% van mijn lichaamsoppervlakte.

Daarnaast, naast primair psoriasis, vertoon ik symptomen van diverse andere auto-immuunziekten. Zoals de ziekte van Bechterew (ontstekingen van de wervelkolom) en nog wat symptomen van andere auto-immuunaandoeningen.

Al met al ben ik dus doorgaans goed ziek en uitgeput. Maar dat is nu eenmaal een feit en er valt ook niet zoveel aan te doen.

Het grootste probleem is om andere mensen, zoals zo’n bedrijfsarts, ervan te overtuigen dat dit me ernstig beperkt bij bijvoorbeeld het werken. Maar dat valt nog niet mee omdat zelfs specialisten niet weten tot in hoeverre dit rijkt en in hoeverre dit de kwaliteit van je leven kan aantasten. De wetenschap staat in deze nog in de kinderschoenen. Langzaam maar zeker komt men er nu achter dat een bepaalde auto-immuunziekte zelden alleen staat of gaat. Verschillende auto-immuunziekten kunnen elkaar min of meer overlappen waardoor het nog lastiger is om de impact ervan op de gezondheid en kwaliteit van leven op de juiste waarde te schatten. En dat is voor specialisten het geval. Laat staan als je een ‘leek’ moet uitleggen hoe het zit.

Ik kan me daarom er ook flink aan irriteren als mensen, ja zelfs patiënten, belangenverenigingen en specialisten, bijvoorbeeld psoriasis afdoen als een ‘huidaandoening’. De huidaandoening is namelijk slechts een symptoom van een veel dieper en groter probleem en kan een veel grotere impact hebben of het welzijn van de lijder dan men op deze manier wil of kan erkennen.

Gelukkig hebben de meeste psoriasispatiënten hooguit last van enkele plekjes of plekken op de huid. Doorgaans blijft dat ook zo en is het goed met smeermiddeltjes in toom te houden of zijn de gevolgen goed te verdoezelen voor de omgeving. Maar in een aantal gevallen betreft het een zeer progressieve en zelfs agressieve aandoening die met de jaren steeds ergere vormen aanneemt. Zoals in mijn geval. Zelfs tot invaliderende proporties, zoals ikzelf heb ondervonden. Het is dan vervelend als men je desondanks en soms tegen beter weten in, in blijft delen onder de grote gemene deler van mensen met ‘een paar vlekjes op hun huid’. Want het kan nog ironischer.

Met name de injecties die ik mezelf om de week moet toedienen werken meer dan uitstekend bij het tegengaan van de zichtbare gevolgen van psoriasis. Ofwel, men ziet bij mij aan de buitenkant helemaal niets van de oorlog die in mijn lichaam woedt. Ik ben op het oog typisch Hollands welvaren. Dus neemt men je niet snel serieus.

Goed, dat mag ik de ‘bedrijfsarts’ die mij kennelijk gaat beoordelen op de mate van inzetbaarheid op de arbeidsmarkt gaan uitleggen. En misschien snapt u dat ik daar huizenhoog tegenop zie.

Hoe het allemaal afgelopen is laat ik u uiteraard morgen nog weten. Voor nu ga ik maar eens proberen of ik nog wat kan slapen.

22 januari 2012

Had, vermoedelijk dankzij de redelijke slemppartij van gisteren, een aardig goede dag vandaag. Want zoals ik u al eerder vertelde heeft meneer Veelkantie de eigenaardigheid dat ik na het flink innemen van behoorlijke hoeveelheden bier nauwelijks of geen kater heb, maar me juist een stuk beter voel dan normaal. Werkelijk onverklaarbaar!

Nadeel is dan wel weer dat mevrouw Veelkantie deze eigenaardigheid niet heeft en na een flink ‘feestje’ min of meer de hele volgende dag uitgeteld is en liever snurkend op de bank de dag doorbrengt.

Maar ach, ten eerste is het zondag dus toch niets te doen, en ten tweede weet ik dan ook eens hoe het is als je partner min of meer hangend en slapend de dag door probeert te komen. Want zoals u weet is het andersom veel vaker het geval.

Al met al hebben we niet erg veel gedaan vandaag. Of zeg maar gerust niets. En daar is op zichzelf ook niets mis mee, toch?

We hadden gisteren al besloten dat we vandaag iets te eten zouden halen. En dat iets werd na enig overleg Chinees. Dat doen we niet zo vaak want dat is doorgaans te kostbaar, maar zo nu en dan gunnen we het onszelf gewoon. En de Chinees blijft best wel goedkoop. Ik moest € 15,50 afrekenen voor een maaltijd waar met gemak drie personen van kunnen eten. En dan hebben we nog nasi en bami over.

We waren niet de enige die op het idee waren gekomen om vanavond Chinees te eten. Er stonden rijen wachtende voor me. Minstens een mannetje of 20. Gelukkig stond ik na circa 25 minuten buiten met een flinke tas met eten. Dus dat viel uiteindelijk nog erg mee.

Dat is dan wel weer het voordeel van zo’n mobiel telefoontje. Ik kon mevrouw Veelkantie even een SMS sturen dat het erg druk was en vermoedelijk nog wel even ging duren. Verder blijven het ondingen!

Praktisch iedereen die moest wachten bij de afhaal Chinees was op de één of andere manier zwaar verdiept in zijn of haar mobiele telefoon. Zelfs als hun nummer werd afgeroepen konden ze zich nauwelijks losmaken van hun spelletje Wordfeud of waar men ook mee bezig was. En dat is toch best wel een triest en weinig sociaal gezicht.

Goed, we hebben heerlijk gegeten. Ik was even bang dat de grote drukte ten koste zou gaan van de kwaliteit van het eten, maar die vrees bleek ongegrond te zijn. Het was weer zeer smakelijk en goed.

Na het eten hebben we een beetje voor de televisie gehangen. Er kwam een film over surfers die eveneens bankovervallers waren, met ondermeer Patrick Zweet-niet, maar die was te afgezaagd en saai om me te kunnen boeien. Dus heb ik telkens tussen het indutten door stukjes van de film gezien. En ik geloof dat het mevrouw Veelkantie niet veel beter afging. Die lag ook een beetje te dommelen.

Uiteindelijk zetten mevrouw Veelkantie rond een uur of 22.30 het slapen voort in de echtelijke bedstee.

Ik bleef nog op om in ieder geval Breaking Bad, een serie op VPRO Nederland 3, te kijken. Om welke reden dan ook spreekt de serie me wel aan en is het leuk of boeiend om naar te kijken.

Daarna ben ik nog wat gaan rondneuzen op internet en heb ik even mijn dagboek voor u voorzien van de laatste beslommeringen van vandaag. Maar ik denk dat het inmiddels wel weer tijd is om ook eens te gaan slapen. Dus welterusten en met een beetje geluk, als het leven meezit, tot morgen. En zo niet dan niet

21 januari 2012

Vannacht heb ik uitstekend geslapen. Ik ging weliswaar laat, of liever vroeg in de morgen naar mijn bedje en ik sliep gewoon bijna negen uur lang aan een stuk door. Dat is een unicum voor meneer.

Helaas vertaalde zich dat niet in energie, want meneer Veelkantie had vandaag één van de slechtste dagen van de afgelopen weken. Ik liep als een soort zombie door het huis en later ook, bij het boodschappen doen, als een zombie door het winkelcentrum en de supermarkt.

Het leek wel of het lange slapen me eerder totaal had uitgeput in plaats van dat het me energie had gegeven. Het is af en toe om wanhopig van te worden. En zo voelde ik me vanmiddag ook best even. Wanhopig. Het wil maar niet ophouden die malaise.

Toen we eenmaal weer thuis waren knapte ik langzaam maar zeker weer een beetje op. Net op tijd want we kregen vanavond visite.

Oh ja, nog iets vrij unieks. Meneer Veelkantie heeft een mobieltje gekocht. Niet dat ik graag een mobieltje wilde hebben want ik vind het ronduit ondingen en ik irriteer me rot aan mensen die de godganse dag met zo’n ding bezig zijn. De mens begint steeds autistischer te worden en communiceren praktisch alleen nog elektronisch met elkaar. Voor zover je het communiceren kunt noemen.

Maar goed, meneer Veelkantie is dus tegenwoordig ook mobiel bereikbaar. Mevrouw Veelkantie wil graag dat ze me kan bereiken als zij of ik van huis of niet bij elkaar zijn. En ze wil ook graag dat ik iets of iemand kan bellen als er iets aan de hand is. Bijvoorbeeld gezondheid technisch. En dat snap ik wel. Ze ziet ook dat het steeds vaker en voor steeds langere periodes minder goed met me gaat, dus is ze bezorgd. Een mobieltje kan in noodgevallen dan goede dienst doen.

Gelukkig koste het ding bijna niets. Slechts € 18,95 met € 15,- beltegoed. Het is een mooi compact modelletje zoals u hier kunt zien. Je kunt er geen foto’s mee maken, maar dat hoeft van mij ook niet zo nodig. Je kunt ermee wat je moet doen. Bellen en gebeld worden.

Als avondeten testen wij, naast dat we soep en lekkere broodjes hadden, drie smaken en soorten geprefabriceerde gehaktballetjes van de firma Enkco. Daar schrijf ik morgen nog even een review over, maar ik kan u alvast melden dat het ons kwalitatief en qua smaak enorm meeviel. We hadden het veel slechter verwacht.

Zoals gezegd kregen we vanavond visite. Ria en één van haar dochters, haar man en weer een dochter van hun kwamen langs.

We hebben eerst even kort de financiële status van Ria doorgenomen. En dat viel natuurlijk enorm mee. Ze heeft van de bijna € 41.000,- schuld nog maar € 4.200,- over. Net aan 10% en ik heb goede hoop dat ook de laatste schuldeiser volgende weer over de brug komt en alsnog akkoord gaat met de door ons voorgestelde minnelijke schikking. In dat geval zou Ria dus volledige schuldvrij zijn.

Na deze formaliteiten zijn we een kaartje gaan leggen. Eerst een potje hartenjagen en daarna nog een potje 31. Toen was het alweer 23.30 uur en Ria hield het voor gezien en ging lekker naar huis.

Eerder op de avond probeerde de ene aanwezige dochter telkens te roddelen over de andere dochter van Ria. Over haar zuster dus. Ik stak daar al eerder een stokje voor want dat is gewoon niet gepast waar haar moeder, Ria dus, bij is. Toen Ria dus eenmaal naar huis was sprak ik deze dochter er op aan. Want het gaat Ria enorm aan het hart dat haar dochters elkaar het licht in de ogen niet gunnen.

Voorheen als de dochters van Teun en Ria elkaar verbaal en net niet fysiek aanvielen greep Teun altijd in. Maar nu dat Teun er niet meer is lijkt het hek van de dam te zijn. Grootste probleem daarbij is dat ze dit telkens doen waar Ria bij is, en bij voorkeur bij haar thuis. Ria heeft niet zoveel autoriteit dat ze succesvol in kan en durft te grijpen. Maar zoals gezegd doet het haar wel veel zeer. Zeker in deze tijden.

Ik kan dan niet zwijgend toekijken. Ria heeft het al moeilijk zat met het feit dat Teun overleden is en haar bovendien nog eens met een enorme schuldenlast achterliet. En nu moet ze lijdzaam toekijken hoe haar dochters elkaar en hun moeder niet steunen in deze moeilijke tijden maar elkaar juist op leven en dood bestoken met verwijten.

In het kort komt het erop neer dat meneer Veelkantie deze dochter er verbaal flink van langs gaf. Het werd bijna ruzie maar later draaide dit gelukkig bij en zag ze zelf ook wel in dat niet alleen zijzelf maar ook haar zusters heel egoïstisch en naargeestig bezig zijn.

Goed, het werd uiteindelijk tegen 02.00 uur, en toen gingen ook deze dochter en haar man op huis aan. Hun dochter en nog een andere vriendin bleven bij dochter Veelkantie slapen.

Meneer en mevrouw Veelkantie hadden niet direct zin om naar bed te gaan, dus we pakten er nog een biertje (of wat) bij en draaide nog wat muziekvideo’s op de PC. Tegen 04.30 uur werd het ook tijd voor ons om naar bedje te gaan. Lekker de roes uitslapen

20 januari 2012

Ik slaap de laatste dagen werkelijk dramatisch slecht. Urenlang lig ik te wachten tot de slaap me eens overvalt, maar helaas. Als ik dan eenmaal slaap dan ben ik ook zo weer en van het minste geringste wakker. Als het al niet pijn in mijn rug en gewrichten is die me dwingt mijn bed uit te gaan.

Ik heb er ook totaal geen verklaring voor. Ik heb werkelijk helemaal geen zorgen. Ik pieker niet want ik heb niets om over te piekeren. Onverklaarbaar, maar wel heel vervelend want het gaat uiteindelijk ten koste van mijn eigenlijk altijd opgeruimde vrolijke humeur.

Goed, het zal wel weer een periode zijn. Maar van mij mag die subiet over zijn. Want ik stap gebroken mijn bedje uit, en als ik dan een paar uurtjes later bijna omval en me hondsberoerd voel van de vermoeidheid lukt het wederom niet om een tukkie te doen. Althans, het duurt dan eveneens uren voordat ik even van de wereld ben.

Ik had vandaag gehoopt een mailtje te krijgen van de laatste schuldeiser van Ria. En dan het liefst met een akkoord natuurlijk.  En dat is erg jammer want morgenavond hebben we Ria en nog wat van haar familieleden op bezoek, en het had toch zo leuk geweest als we hadden kunnen zeggen dat ze werkelijk helemaal schuldvrij is. Ik hoop nu dat deze schuldeiser volgende week alsnog afkomt.

Vandaag ben ik de hele dag thuis geweest. Mevrouw Veelkantie ging met dochter Veelkantie het dorp in en nam direct boodschappen mee.

Kan niet zeggen dat ik me erg nuttig gemaakt heb, want ik heb werkelijk helemaal niet uitgevreten vandaag. Ik had er ook helemaal geen puf voor. Eigenlijk nergens voor, dus het dagje thuis rondhangen van vandaag kwam me eigenlijk best wel goed uit.

Vandaag aten we heerlijk bloemkool met aardappelen, jus en braadworst. En dan natuurlijk prakken hé

Vanavond was best wel grappig. Mevrouw Veelkantie zat op haar laptopje spelletjes te doen, en ik zal op mijn PC te klooien met Roller Coaster Tycoon 3. En het was nog gezellig ook. En relaxt bovendien. Want ik kan, zoals ik u al eens eerder liet weten, echt lekker rustig worden en ontspannen met dat spel.

Je verliest wel totaal het gevoel voor tijd. Zo kon het zijn dat het ongemerkt bedtijd werd voor mevrouw Veelkantie. Meneer Veelkantie pielde nog een beetje door, maar ik heb toch de zelfbeheersing gevonden het spel af te sluiten.

Ik denk dat ik zo ook maar eens ga proberen of ik deze keer de slaap wel kan vatten. Ik laat het u morgen, of anders vannacht nog, wel weten. Voor de wel slapers onder ons… Welterusten

19 januari 2012

Helaas, helaas, helaas. Ik was vier uurtjes nadat ik mijn bedje inging alweer wakker. Balen als een stekker natuurlijk.

Ik had hierdoor wel de gelegenheid om een mail op te stellen en de nodige papparassen bij elkaar te zoeken voor de schuldeiser van Ria waarover ik u gisteren vertelde. Door ervoor te zorgen dat desbetreffende vertegenwoordiger van deze kredietmaatschappij deze mail en de papparassen als eerste zou inzien deze morgen hoop ik eigenlijk nog voor het weekeinde uitsluitsel te hebben. Daar heb ik min of meer ook in bedekte termen om verzocht door aan te geven dat wij van het weekeinde Ria en wat van haar familieleden bij ons op bezoek hebben om onder andere de stand van zaken door te nemen. En dat het erg fijn zou zijn als ik de familie zou kunnen laten weten dat ook deze laatste schuldeiser akkoord is gegaan en ze een, in ieder geval financieel, zorgeloze toekomst tegemoet gaat.

De persoon van deze kredietverstrekker heeft daarvoor vandaag en morgen de tijd. Dat moet dus in principe makkelijk kunnen, als men wil.

Rond een uur of 09.00 heb ik nog wel geprobeerd of ik op de bank nog even een tukkie kon doen, maar ook dat wilde niet lukken. Pas tegen 11.30 uur viel ik even in slaap. Maar er moesten ook nog boodschappen gedaan worden, en ik moest mijn defecte toetsenbord nog omruilen, dus ongeveer anderhalf uur later toch maar weer wakker worden.

Het omruilen van het defecte toetsenbord was geen probleem. Ik hoop dat het vervangende toetsenbord het langer zal uithouden dan de even iets meer dan twee weken dat het vorige het heeft gedaan.

Vandaag kreeg ik een vreemde zeer streng aandoende wat dreigende brief bij de post. Ik moet aankomende dinsdag op het spreekuur verschijnen van een, vermoedelijk, bedrijfsarts. Door de locatie van het adres waar ik me moet melden begreep ik dat het iets te maken moet hebben met het ‘belastbaarheidsonderzoek’, waaraan ik me voor het UWV moet onderwerpen, om te bepalen tot in hoeverre ik nog inzetbaar ben op de arbeidsmarkt. In de brief werd gesproken over ‘in opdracht van uw werkgever’. Dat is dus kennelijk het UWV of zoiets.

In de brief werd ook dreigend en streng vermeld dat het een verplichte afspraak is waar alleen de werkgever, 24 uur voorafgaande aan de afspraak, afgezien kan worden of verzet kon worden naar een andere datum of tijdstip. Verschijn ik niet op de afspraak dan kan het consult in rekening gebracht worden bij mij of de werkgever, enzovoort.

Het deed aan als een standaard brief die naar werknemers die met ziekteverlof zijn gezonden zou worden. Ik val niet in die categorie.

Ik had toch een andere voorstelling bij een ‘belastbaarheidsonderzoek’. Een onderzoek dat toch veel meer in de medische sfeer zou plaatsvinden en waar een fysiek onderzoek onderdeel van uit zou maken, evenals een gesprek met een specialist of iets dergelijks.

Bij een bedrijfsarts heb ik toch een hele andere beleving. Ik heb in mijn leven, vanzelfsprekend door mijn aandoening die mij al sinds mijn kindertijd parten speelt, heel wat bedrijfsartsen gezien. Doorgaans waren het weinig geïnteresseerde, weinig empathisch, weinig specialistisch en vooral erg ambtelijk aandoende mensen die vooral ten doel hadden je weer zo snel mogelijk aan het werk te sturen en zich daarbij weinig gelegen lieten liggen aan jouw staat van zijn.

Misschien klopt deze beleving niet meer in met werkelijkheid, want mijn laatste bezoek aan een bedrijfsarts stamt ergens van 20 jaar of langer geleden. Maar dat ga ik dinsdag vanzelf ondervinden.

En misschien is dit slechts een begin van nog veel meer onderzoeken en gesprekken die volgen gaan. Wie zal het zeggen. Ik wacht maar af.

Vanavond aten we weer eens heerlijk overgare krokant gebakken platte (alleen het eerste deel) kipvleugeltjes. Dat is sinds enkele jaren zo ongeveer mijn meest favoriete eten. Dus als ik even de kans zie dan haal ik mevrouw Veelkantie over om kipvleugeltjes te eten.

Grappig genoeg moest ik voorheen, en dan heb ik het over een jaar of drie geleden, niets hebben van kip. Behalve zo nu en dan een stukje filet. Het geval wil dat ik ooit eens op de Veluwe, als vakantiewerk, 6 weken in een kippenslachterij heb gewerkt. Het was daar erbarmelijk met de hygiëne gesteld en het stonk er verschrikkelijk naar bedorven vlees. De eerste de beste dag werd ik al overgeplaatst naar het vrieshuis, rondcrossen op een heftruck, omdat ik van het inpakken van kippenborstjes hele opgezwollen handen kreeg. Dit kwam omdat de scherpe botjes in mijn handen prikte en daardoor voor zwellingen zorgde. Ik was dus niet zo geschikt voor het verpakken van kippen.

Jaren daarna werd ik nog misselijk als ik een ei rook, want dat rook net zo bedorven als de kip in dat slachthuis. Aan eten van kip, en kluiven al helemaal niet, moest ik al helemaal niet denken.

Om iedereen gerust te stellen. Niet veel later nadat ik er had gewerkt werd de tent gesloten en failliet verklaard.

Jaren later serveerde men in de kroeg eens kipkluifjes. Ik had stevig wat bier op en dan krijg je vanzelf trek in lekker vet voedsel. Dus ik nam wat van de kipkluifjes. En dat smaakte me eigenlijk bijzonder goed. Het zou toch nog een paar jaar duren voordat ik me ertoe kon brengen om zelf eens kipkluifjes te kopen, te bakken en op te eten. Maar toen ik dat eenmaal deed was ik direct hooked aan de kipkluifjes en vleugeltjes.

Bij de kipkluifjes maakte mevrouw Veelkantie ook verse friet. En deze keer had ze de moeite genomen om deze eerst voor te bakken, iets wat ze normaal niet deed vanwege gemakzucht of tijdgebrek, en na een korte afkoelperiode nogmaals, en deze keer volledig gaar, te frituren. En dat maakte het gewoon perfecte frieten. Heerlijk krokant!

Bij de kippenvleugeltjes en zelfgemaakte verse frieten aten we ook nog doperwten uit pot. En dat is nog iets waar ik werkelijk verzot op ben. Doperwten uit blik of pot en vooral niet ‘vers’ of uit de vriezer. Vers is in deze natuurlijk niet vers, want het legt zo nodig al tijden bij de groenteman of supermarkt in het schap, maar ik heb het dan over niet of slechts heel kortstondig voorgekookte doperwten zoals u ze misschien wel kent uit het vriesvak. Nee geef mij maar doperwten uit blik of pot. Zoveel lekkerder. Zeker met een beetje suiker en roomboter.

Na het eten viel ik, vanzelfsprekend vanwege de korte nachtrust en omdat ik me toch weer in een fysiek mindere periode bevind, op de bank in slaap. Weliswaar in eerste instantie vrij kort, misschien een half uurtje, maar nadat ik zag dat er niets op de televisie was dat me kon boeien viel ik direct weer in slaap tot een uur of 22.00.

Goed, de rest kunt u wel raden, want dat gaat iedere avond zo. Mevrouw Veelkantie die lekker bijtijds naar haar bedje gaat en meneer Veelkantie die actualiteiten kijkt en leest via voornamelijk internet.

Vooral de reportage over Rudi van Dantzig in gesprek met Sonja Barend kon mij erg boeien. Ik ben beslist geen balletliefhebber maar als ik die man aan het werk zie, of liever zag want hij is vandaag overleden, dan kan ik genieten van de passie van de man. Van de als romantiek verholen (jaja grotendeels homo-)erotische interactie tussen van Dantzig en zijn dansers. Jammer dat men dat toch op toneel niet weet over te brengen, want anders had ik zeker een liefhebber geweest.

Het is ook zo jammer dat ik de concentratie niet meer op kan brengen om een boek te lezen. Want ik zou graag het boek ‘Voor een verloren soldaat’ van van Dantzig eens lezen. Niet in de laatste plaats omdat het wel eens heel nauw kon aansluiten bij belevingen uit mijn eigen jeugd.

Maar goed… dit was weer mijn dag. Als het meezit morgen weer een nieuw deel in dit feuilleton. Dus welterusten en misschien tot morgen.