Ik was een bijzonder kind. Nu zouden ze een kind zoals ik was een autist of een asperger noemen. Of ik als autist of als asperger geboren of zo geworden ben weet ik eerlijk gezegd niet. Er waren omstandigheden die ertoe leiden dat ik al heel jong het vertrouwen in de mensheid verloor. Dat zou het één en ander kunnen verklaren. Misschien was het wel beide.
Ik leefde in mijn eigen wereldje. Jarenlang. En dat beviel mij eigenlijk prima. Zo goed zelfs dat ik er wel eens naar terug verlang. Niets kon mij destijds deren. Niets, geen omstandigheden noch mensen, had vat op mij. Hetgeen mensen wel eens tot wanhoop dreef. De pedagogiek was nog niet zo ontwikkeld zoals het nu is. We kende geen rugzakjes en speciaal onderwijs en dergelijke. Iedereen, de leraren en leraressen die grote klassen te bedienen hadden, mijn ouders die vooral veel zorgen kenden en ikzelf, die dagdromend door het leven rommelde, moesten roeien met de riemen die we hadden.
Naarmate ik ouder werd moest ik er toch aan geloven. Ik moest nu eenmaal de grote boze wereld in en werd geconfronteerd met vreemde mensen. Vreemde mensen die dingen van mij verwachten. Middelbare school, werk, de maatschappij, enzovoort. Ik kon niet met hen omgaan en andersom zal het ongetwijfeld ook niet makkelijk zijn geweest.
Om toch te proberen wat orde in de chaos te scheppen verslond ik enorme hoeveelheden informatie en kennis. Van triviale zaken, zoals 'hoe werkt een balpen', tot aan de grote vragen des levens. Niets liet ik liggen. Filosofie, sociologie, religie en ideologie. Enorme dikke boeken nam ik tot mij. Uren spendeerde ik om zaken proberen te duiden. Om er uiteindelijk achter te komen dat het feitelijk allemaal hetzelfde laken en pak was. Het waren allemaal dikke boeken van mensen die kennelijk hetzelfde doel hadden als ik dat had. De wereld duidelijker, overzichtelijker en inzichtelijk te maken.
En uiteindelijk viel men allemaal al gaande weg in die ene grote valkuil. Men verschoof langzaam maar zeker van (willen) weten naar (willen) geloven. Daar waar men aanvankelijk zocht naar feiten om een bepaalde vraag te kunnen beantwoorden of falsificeren veranderde dat langzamerhand naar het zoeken naar selectieve feiten of veronderstellingen om hun antwoord te bewijzen. Men zocht een probleem bij een oplossing in plaats van een oplossing bij een probleem.
Het stelde mij dep teleur. Maar het was nog niets vergeleken bij de teleurstellingen die mij later nog te wachten stonden. Veruit het overgrote merendeel, misschien wel 95% of meer, van de mensheid claimt namelijk 'de waarheid' te kennen.
Sommige denken zelfs 'de universele waarheid' gevonden te hebben op alle vragen in het leven in oude mythische geschriften zoals bijvoorbeeld de bijbel en de koran. Of in werken van ideologen en filosofen zoals bijvoorbeeld Karl Marx of Adolf Hitler. Allen beschreven een utopische wereld. Maar zodra deze toegepast werden en worden in de praktijk was en is het resultaat niets minder dan dystopisch. Allen willen, uiteindelijk met geweld, een wereld scheppen zoals deze volgens hen eruit behoord te zien. Iedereen die dit Utopia in de weg stond op staat moest of moet opgeruimd worden.
Zelfs als de praktijk en/ of de wetenschap de theorie weerlegt, en niet zelden aantoont dat de praktijk gruwelijk is, blijven mensen onvermurwbaar 'de waarheid' claimen. Desnoods giet men 'de waarheid' in een iets ander vaatje, zoals christenen doen door de evolutieleer te incorporeren in hun theologie met als resultaat het creationisme, of zoals socialisten en communisten al meermaals deden in de vorm van het socialisme, marxisme, maoïsme en nog talloze -ismen en op z'n best in de vorm van de zogenaamde 'sociaal democratie', om de theorie waarop alles gebaseerd is maar niet te hoeven falsificeren. Uiteindelijke resultaat is dat het allemaal gebaseerd is op geloven in plaats van weten. Op gecorrumpeerde theorieën en filosofieën. 'De waarheid' blijkt in alle gevallen niets meer of minder dan 'n religie te zijn.
Religie is volgens de meest gangbare definitie, zoals het uit het Latijn afgeleide woord Religare ook bedoeld, het binden dan wel verbinden [van de mens]. In werkelijkheid verwijderd religie, dat vervangen is voor de definitie Geloven, mensen alleen maar van elkaar. De 'waarheid' die men claimt te kennen en te bezitten en de waarden en normen die men daaraan verbind blijken zelden een verbindende factor te hebben. Hooguit door en voor slechts een deel van de mensheid. Een ander deel van de mensheid claimt weer een hele andere 'waarheid' en setje waarden en normen te kennen en te bezitten. Doorgaans claimt de ene groep 'waarheidskenners en bezitters' de enige echte 'universele waarheid' te kennen en te bezitten en eist van de andere groep 'waarheidskenners en bezitters' dat zij zich daaraan onderwerpen. De veronderstelde 'waarheid' heeft zo tot meer oorlogen, ellende en bloedvergieten geleid dan wat dan ook in deze wereld.
Hetgeen ook de reden was, als jong ventje al, om te besluiten om mij op geen enkele 'waarheid', geen enkele religie, geen enkele overtuiging, geen enkele filosofie en op geen enkele ideologie te baseren. Ik dacht dat ik mij, door mij sec en alleen te baseren op de feiten en een soort van omni-atheïst te zijn, kon onttrekken aan al deze ellende en schermutselingen.
Niets bleek en blijkt echter minder waar te zijn. In plaats van vrij te blijven van allerhande vijandelijkheden en schermutselingen ben ik juist, door me uitsluitend op historische en wetenschappelijke feiten te baseren en consequent deze kant te kiezen, ben ik zowat volksvijand nummer 1 geworden. Zodra mensen die een bepaalde filosofie, theorie, ideologie of religie aanhangen, doorkrijgen dat ik in geen enkel 'waarheidskamp' dus ook niet in hun kamp sta dan is de animositeit meer dan ooit voelbaar en merkbaar. Niet zelden uit men zich in scheldpartijen of, zoals ik onlangs weer eens mocht ondervinden, tot vijandverklaringen door vriend en familie. Men schuwt het zelfs niet om mij onder druk te zetten, mij te chanteren met het intrekken van vertrouwens-, vriend- of familiebanden, of zelfs met fysiek geweld te bedreigen.
En dit is alleen nog maar zoals de wereld op microniveau functioneert en hoe de mens omgaat met onderlinge verschillen. We zien ook dagelijks om ons heen hoe dit zich naar macroniveau vertaald. Ik claim al zo lang als ik me heugen kan dat de enige optie om werkelijk tot een vredige wereld te komen het loslaten van ieders collectieve en individuele claim op de al dan niet universele 'waarheid' te laten vallen. Door ons uitsluitend en alleen nog te concentreren op objectieve feiten.
Helaas moet ik echter constateren dat dit een hopeloze zaak is. Dat ik zelfs op mijn verder onbeduidende microniveau zoiets in wezen heel eenvoudigs niet eens weet te realiseren. En helaas gebieden de historische feiten dat dit alleen maar op één manier kan eindigen. Jammer genoeg kunnen we uit de geschiedschrijving, die zich telkenmale herhaald, ook constateren dat de periode van bezinning na een gewapende oorlog doorgaans van hele korte duur is. Al met al moet ik constateren dat de wereld zich feitelijk, ook op microniveau, in een staat van perpetuele oorlog bevind. De enige afwisseling is dat deze periodiek met alleen woorden wordt uitgevochten. Echter, 'de waarheid' heeft tot op heden nog iedere oorlog verloren en geen enkele vrede gewonnen. Uiteindelijk verliezen we allemaal. Niet alleen onze veiligheid, niet alleen onze geliefden en niet alleen ons leven maar vooral onze vrijheid. Keer op keer weer. We zullen het nooit leren.
Helaas is de enige waarheid die ik aanhang in alle jaren overeind gebleven. En dat is dat ik ooit volkomen terecht mijn vertrouwen in de mensheid verloor. Leefde ik nog maar in mijn eigen kleine wereldje. Daar was het namelijk altijd vrede.
Recente Blog Reacties