Het moeizame leven van en met een volwassen ‘autist’

Ik heb er in mijn artikelen op deze site wel eens wat aandacht aan besteed. Maar altijd meer als bijzaak. Hoog tijd om er eens de hoofdzaak van te maken. Al is het alleen maar als een soort van onderdeel in mijn leerproces en zelf-educatie.

Voorwoord

Laat ik vooropstellen dat het enorm lastig is om te verwoorden hoe, waarom en waarin ik precies een 'autist' ben. Het laat zich helaas niet zo makkelijk uitleggen. Niet in de laatste plaats omdat er niet simpelweg één vorm en soort van 'autisme' is. Geen 'autist' is hetzelfde. Het is niet dat je er een sjabloon overheen kunt leggen. Er zijn hooguit zo links en rechts raakpunten en overeenkomsten waaraan andere, doorgaans alleen professionals, en mensen die ermee behept zijn kunnen herkennen dat er kennelijk sprake is van een zekere vorm van 'autisme'. Heel vaak, zo ook in mijn geval, kijken mensen terug op hun leven vol hindernissen, obstakels en problemen op voornamelijk sociaal vlak en herkennen en erkennen dan pas dat er hun hele leven al sprake is van een flink compatibiliteitsprobleem met 'gewone' andere mensen. Als men dan de film van hun leven terugdraait wordt het beeld duidelijker en duidelijker. Tot op een punt waarop men in ieder geval een soort van 'zelf' diagnose kan stellen. Zoals ook in mijn 'autisme' het geval is. Hetgeen ook de reden is dat ik 'autisme' en 'autist' tussen komma's plaats. Ik ben namelijk nooit professioneel gediagnosticeerd als een echte 'autist'.

Het beeld van'autisten' in de media en films

De media, films en programma's met of over 'autisten' doen mijn inziens ook vaker schade dan dat men goed doet aan het beeld dat men van 'autisme' heeft. Kinderen met 'autisme' worden doorgaans neergezet als hele lastige en vaak verstandelijk gehandicapte onhandelbare kinderen. Dat is echter vaker niet dan wel het geval. Veruit de meeste 'autisten', voor zover als ik deze ken dan wel herken, zijn bovengemiddeld intelligent en functioneren redelijk tot goed in de maatschappij. Het zijn ook niet altijd sombere kinderen en de meeste zijn ook niet volledig in zichzelf gekeerd. Vaak gaat men relatief goed om met hun omgeving en is de omgeving zich er niet van bewust te maken te hebben met een 'autist'. Sterker nog, heel veel 'autisten' zijn zich er niet eens bewust van het feit dat ze tot op zekere hoogte 'autistisch' zijn. Vaak worden ze door hun omgeving, door familie, door partners, door collega's, kennissen en door vrienden als een 'lastig' of 'moeilijk' mens gezien en is er bijzonder weinig consideratie en nog minder begrip voor mensen die aan 'autisme' lijden.

'Autisme' - Een moeilijk te herkennen handicap

Ik loop inmiddels tegen de 50 en heb een heel leven aan strijd met mijn omgeving achter de rug. Ik ben geboren in een tijd dat het woord 'autisme' nog niet eens uitgevonden was en de kennis van zaken totaal afwezig was. Er lopen echter vele tienduizenden volwassen 'autisten' rond in Nederland die daardoor nooit officieel gediagnosticeerd zijn. Deze mensen weten en wisten vaak zelf niet wat hen 'mankeerde' dus laat staan dat hun omgeving zich daarvan bewust was of nog is.

Het feit dat veel 'autisten' beschikken over een hoger dan gemiddelde intelligentie maakt de lijdensweg vaak nog dieper. Maar het heeft ook het grote voordeel dat deze mensen in de loop der jaren tot op zekere hoogte hebben leren omgaan met hun beperkingen en sociale incompatibiliteit. Ook voor mij gaat dit op. Feit blijft echter dat je als 'autist' een levenslange strijd zal moeten voeren met je omgeving. Je kunt namelijk veel gedrag aanleren maar de oorzaak neem je niet weg. Om het begrip voor 'autisten' proberen te vergroten schrijf ik hieronder wat van mijn levensloop. Zoals gezegd is het lastig te verwoorden en is 'autisme' ook erg lastig uit te leggen omdat niet alleen, juist vanwege de enorme diversiteit, de wetenschap maar ook en juist 'autisten' zelf nauwelijks begrijpen wat er aan de hand is en welke processen een rol spelen. Ik probeer dit te doen door een zo beknopt mogelijke beschrijving van mijn levensloop te geven. Beknot is echter niet perse kort. Dus ik hoop dat u de interesse op kunt brengen. En wie weet herkent u wel heel veel van uzelf of van andere in mijn 'levensverhaal'? En wie weet kan het uw begrip over 'autisme' en de lijders aan 'autisme' wel vergroten.

Het verhaal

Als kind was ik altijd al anders. Ik zou, als ik nu een kind was, vrijwel zeker een zogenaamd 'rugzakje' hebben gekregen. Ik was in die zin anders dat ik al vanaf mijn jongste herinneringen een einzelgänger was. Ik was het liefst op mezelf.

Zo jong als ik was trok ik er ook het liefst alleen op uit. En liep ook gegarandeerd in de spreekwoordelijke zeven sloten tegelijk maar wist mezelf uit iedere situatie te bevrijden. Ik voelde ook geen enkele behoefte of noodzaak om, meer dan strikt noodzakelijk, met andere mensen te communiceren. Ik was beslist niet emotieloos en zelfs niet emotie-arm maar ik had ook totaal geen behoefte om met andere mijn gevoelens te delen. Ik was vooral autonoom. Ik was ook zeer introvert maar beslist niet verlegen. Ik was ook niet bang voor mensen, integendeel, maar ik voelde me gewoon niet op mijn gemak bij anderen. Ik snapte ook totaal niet waar mensen zich allemaal zo druk over maakten. Vooral 'de gewone dingen van het leven' interesseerde me eigenlijk helemaal niets. Al van jongs af aan vond ik mijn leeftijdsgenootjes niet zo interessant. Ik snapte ook niet wat ze deden en wat ze wilde. Niet gekozen worden bij voetbal door het ene of de andere populaire groepje was ook voor mij geen straf maar eerder een zegening. Dan hoefde ik niet mee te doen met dat zinloze gedoe.

Ook in mijn 'pubertijd', alhoewel ik eigenlijk nooit gepuberd heb in de zin van opstandig tegen mijn ouders en dergelijke, begreep ik niets van jongens die zich druk maakte om in mijn ogen volkomen triviale zaken als brommers, auto's, meisjes, muziek en stoerdoenerij. Ik hoorde nergens bij maar vooral omdat ik gewoon nergens bij wilde horen omdat ik daar geen enkele behoefte toe voelde. Ik vond dat groepjesgedoe vrij achterlijk en kinderachtig. Ik vond dat 'aanbidden' van een popgroep, zangers, zangeressen, sporthelden en weet ik wat niet meer ook totaal niets en liet het aan me voorbijgaan.

Ik was weliswaar alleen, zowel thuis, buiten, op school en feitelijk overal, maar nooit eenzaam. Ik deed ook niet veel moeite om indruk te maken op meisjes of contact met hen te zoeken. Laat staan verkering en dergelijke. En vreemd genoeg was dat andersom juist wel het geval. Ik had aan aandacht van meisjes totaal geen gebrek. Ik begreep er totaal niets van. Later pas snapte ik dat meisjes op die leeftijd juist vielen op 'het stille mysterieuze type'. En alhoewel ik mezelf totaal niet zo zag, ik geloof dat ik helemaal geen bepaald zelfbeeld had, en het ook geen bewust iets was vond ik de aandacht van meisjes niet vervelend en maakte er ook zeg maar 'gretig' gebruik van. Er was immers fysiek niets mis met me. En ik schijn, zo zegt men, ook geen onknappe jongen te zijn geweest. Ik was een beetje een gespierde spijker.

Ik leefde heel erg in mijn eigen wereldje. Een wereldje waarin ik de zaken heel overzichtelijk hield. Vooral ook omdat ik totaal niet begreep wat andere mensen in de zin hadden. Ik legde me ook vrij snel bij zaken neer. Als een naaste stierf was ik daar vanzelfsprekend intens verdrietig om, misschien zelfs wel wat te intens, maar ik zag er ook geen nut in om daar heel erg lang mee bezig te blijven. Bij vrijwel alle ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven pakte ik de draad weer op om, ogenschijnlijk, gewoon verder te gaan met het leven. Wat gebeurd was/ is, was/ is gebeurd, niets meer aan te doen.

Ik kende, tot op de dag van vandaag overigens, helemaal geen gevoelens van bijvoorbeeld jaloezie of haat. Ik was ook geen streber en ik had geen bepaald doel voor ogen. Ik wilde vroeger eigenlijk vooral zwerver worden. Met mijn knapzak gewoon van plaats naar plaats trekken. Nog niet eens naar het buitenland of om avonturen te beleven maar vooral om volledig autonoom te zijn. Ik idealiseerde wel bijvoorbeeld bepaalde TV series en dergelijke. Bijvoorbeeld 'Nobody's House'. Helaas kan ik niets meer op het internet terugvinden over deze serie maar wat ik weet is dat vooral de eenzaamheid en het alleen zijn van het jongetje zonder naam me erg aansprak. Ik kan me ook een serie herinneren, 'Brendon Chase' als ik het goed heb, waarin een paar kinderen alleen in een bos woonde. Bij het boek 'Kruistocht in Spijkerbroek' droomde ik helemaal weg in mijn eigen wereldje. Verder heb ik eerlijk gezegd bar weinig concrete herinneringen aan mijn jeugdjaren. Alsof het letterlijk allemaal aan mij voorbijgegaan is. Alsof ik er ook geen onderdeel van was. De spaarzame herinneringen die ik wel heb zijn weinig prettige en opbeurend. Daar heb ik een aantal jaren geleden wel eens iets over geschreven maar dat werd vervolgens tegen me gebruikt door politieke tegenstanders, vooral om mij als een fantast neer te zetten en mij als gesprekspartner te diskwalificeren, dus dat heb ik maar weer verwijderd.

Zoals ik al eens eerder aangaf is het moeilijk te bepalen of mijn, bij gebrek aan een beter woord, 'karakter' voortgekomen is uit mijn jeugd en opvoeding of dat dit genetisch bepaald of wellicht beide is. Er waren in mijn jongste jeugd meer dan voldoende aanleidingen om mij terug te trekken in een eigen wereldje. Ik ben ook opgevoed door ouders die beide, op z'n zachtst gezegd nogal emotioneel afwezig waren. En het feit dat mijn ouders tot een sekte behoorde waarin het 'wij' en 'zij' een hele grote rol speelde en waardoor ik met bepaalde activiteiten en feesten, denk dan aan zaken als verjaardagen, sinterklaas, kerst en andere 'heidense' zaken, niet mee mocht doen. Laat maar zeggen dat dit in ieder geval niet bepaald bijgedragen heeft aan het ontwikkelen van een sociaal karakter en gezonde binding en interactie met leeftijdsgenoten.

Wat weer zou wijzen op een toch meer 'aangeboren' component of 'ontwikkelingsstoring' zo u wilt is het feit dat mijn herinneringen aan mijn 'autisme', als ik het zo mag noemen, teruggaat tot heel vroeg in mijn kinderjaren. Al op de kleuterschool was ik er niet toe te bewegen om activiteiten met andere kleuters te ondernemen. En op de basisschool wisten de leraren en leraressen al niet wat ze met me aan moesten. In de lesstof, in mijn mede-leerlingen en in het algemeen in de wereld om mij heen had ik totaal geen interesse. Er was destijds weinig pedagogische kennis voorhanden dus werd ik achterin de klas geplaatst met allemaal van die rechtopstaande borden om me heen om ervoor te zorgen dat ik zo min mogelijk afleiding had en ook zo min mogelijk afleiding gaf aan de andere kinderen. Want zo bij tijd en wijlen mocht ik wel graag de paljas uithangen. Het was ook niet dat ik een dom kind was. Ik werd wel in dat groepje geplaatst maar er mankeerde mij heel wat anders. Ik had een algemene kennis waarmee ik menigeen van de sokken blies. En ook lezen, dus ook voorlezen, waren mijn sterkste kwaliteiten. Schrijven weer veel minder. Niet alleen omdat ik daar weinig interesse in had maar ook omdat ik de spellingsregels voor geen meter begreep. Rekenen was ook een hele opgave omdat ik de cijfers niet behoorlijk achter elkaar kon zetten. Bij 59 schreef ik eerst de 9 en dan de 5. Pas toen een leraar me aanleerde om dan eerst de 9 te schrijven en daarna de 5 ervoor te plaatsen ging het een stuk beter. Waarschijnlijk had ik toch flinke last van een zekere vorm van dyslectie, behalve dan als het om lezen ging, en dyscalculie. Het laatste zijn zaken waar ik later overheen groeide en waarin ik mezelf ook stevig getraind heb. Min of meer door zaken, zoals woorden en hun juiste schrijfwijze, gewoonweg te kopiëren en erin te stampen. Echter, D, T en DT regels zal ik wel nooit leren.

Wat ik ook kopieerde was 'wenselijk' gedrag. Iets waar ik overigens nog altijd moeite mee heb. Simpelweg omdat het er bij mij niet ingaat. Mensen verwachten van elkaar een bepaald soort gedrag en een bepaalde reactie op zaken. Mensen zijn ook wel eens verbolgen als ik dat 'gewenste' gedrag niet vertoon. Bijvoorbeeld als iemand vertelt dat ze zwanger is. Ik snap dat degene dan buitengewoon verheugd is. Maar men verwacht dat ik dan even zo euforisch ben. En dat ben ik niet. Uiteraard feliciteer ik de persoon van harte, maar dat is dan het. Laat maar zeggen dat ik een gevoel niet kan faken. En mij is gebleken dat mensen nogal wat gevoelens faken, naar mijn beleving zelfs het merendeel, omdat men dit van elkaar verwacht. En voldoe je niet aan die verwachting dan irriteert dat mensen. Sterker nog, het dreef mijn ouders, leraren en werkgevers om wat voorbeelden te noemen soms zelfs tot wanhoop. Bijvoorbeeld als ik straf kreeg om wat voor reden dan ook. Dan is het de bedoeling dat je dit als kind, als leerling of als werknemer heel erg vind en ook heel er schuldbewust bent. Alleen was en ben ik dit niet en kan ik ook niet doen alsof. Als ik door mijn moeder naar mijn kamertje werd gestuurd dan ging ik zonder morren. Ik vermaakte me immers waar dan ook uitstekend in mijn eentje. Ik ervoer het ook niet als een straf. Hetzelfde met werkgevers. Als men dreigde met ontslag dan reageerde ik daar ijskoud op. Een reactie die men kennelijk niet verwacht had. De meeste mensen zouden er kennelijk geschokt en bang op reageren en onmiddellijk in het gareel gaan lopen en heel erg hun best doen en misschien zelfs slijmen of smeken. Behalve ik dan.

Ik kon, en kan, ook niet slijmen of aardig zijn als iemand niet aardig tegen mij is. Ik kan ook mijn mening niet verbergen. Niet verbaal noch fysiek. Zelfs bij fysieke bedreiging reageer ik tegenovergesteld aan wat de bedreiger kennelijk verwacht. Iets wat hen kennelijk zo verrast dat dit vaak voldoende is om hen van verdere uitvoering te weerhouden. Ik vlucht niet, ik vermijd geen confrontaties en ben, zo denkt men, voor de duvel niet bang. Alleen dat is niet het geval. Het is niet dat ik niet bang ben, hetgeen weliswaar correct is, maar gewoon omdat ik het gevoel dat ik geacht wordt te hebben simpelweg niet heb. Ik ben wel eens ergens bang voor maar niet op commando van andere omdat iemand bijvoorbeeld dreigt mij iets aan te doen. Als kind werd ik uiteraard, hoe kon het ook anders, bij tijd en wijlen flink gepest. Het deed me heel weinig tot niets. Het enige dat het me deed was dat ik het niet snapte. Pas als het me te gortig werd en men mij bijvoorbeeld fysiek iets aandeed dan mepte ik genadeloos van me af. Doorgaans was dat voldoende om het persten subiet te stoppen.

In tegenstelling tot hoe het wellicht allemaal klink, misschien stoer of koelbloedig, had en heb ik daar meer last van dan plezier. Ik kan u vertellen dat je leven erg lastig kan zijn als je standaard geen 'wenselijk', in de zin van wat men van je verwacht, gedrag vertoond. Mensen blijken zich eraan te storen en te irriteren. Mensen hebben het kennelijk nodig om een bepaalde soort van 'sociaal voorgeprogrammeerde reactie' te krijgen op een bepaalde stimulans en dergelijke.

Het grote probleem is echter dat ik al van kinds af aan functioneer op basis van pure logica. Als iets, bijvoorbeeld gedrag, niet gebaseerd is op een logisch gevolg van iets dan zie en voel ik dat niet. Als bijvoorbeeld een geliefde van iemand sterft dan snap ik volkomen dat diegene daar heel verdrietig om is. Wat ik echter niet snap is dat men van mij dan een reactie verwacht alsof dit bij mij dezelfde betekenis en gevoelens zou oproepen. Hetgeen het uiteraard niet doet, ik denk niet alleen bij mij maar bij iedereen, als ik geen werkelijke persoonlijke band of verbintenis met deze persoon had of voelde. Ik kan weliswaar heel empathisch zijn, en ik ben een heel emotioneel mens en kan me wel degelijk in andermans verdriet en ellende verplaatsen, maar daar stopt het ook. Zo snap ik bijvoorbeeld niet dat zoveel mensen zo intens meeleven, of doen alsof ze heel intens meeleven, met de nabestaande van de slachtoffers van de MH17 ramp. Ik ken niemand die bij deze ramp omgekomen is. Ik heb persoonlijk geen enkel verlies geleden. En met mij 99% Nederland. Waarom maakt men er dan zo'n nationaal en vooral zo'n persoonlijk drama van? Dat is niet logisch dus kan ik er gevoelsmatig niets mee.

Ik heb als heel jong ventje, ik denk zo vanaf misschien mijn elfde of twaalfde levensjaar, heel intensief mijn best gedaan om het gedrag van mensen te bestuderen. Ik keek en kijk letterlijk naar hoe mensen zich in bijzijn van elkaar gedragen. En als dit gedrag mij logisch voorkwam of als ik dacht dat dit mij zou helpen om een betere verstandhouding met andere mensen te krijgen, dan kopieerde ik dat. Ik dacht ook de antwoorden te vinden in enorme zware stof, zoals dikke boeken over religie, ideologie en filosofie. Ik dacht op deze wijze de puzzel die andere mensen voor me waren, en tot op zeker hoogte nog voor me zijn, te kunnen completeren en zaken te verklaren. Echter, daar ben ik maar zover in gekomen.

Onbegrip

Zoals al eerder in het voorwoord opgemerkt worden 'autisten' door hun omgeving, door familie, door partners, door collega's, kennissen en door vrienden als een 'lastig' of 'moeilijk' mens gezien en is er bijzonder weinig consideratie en nog minder begrip voor mensen die aan 'autisme' lijden. Echter, veruit de meeste 'autisten', juist omdat ze niet behept zijn met valse emoties en motieven en emoties moeten concretiseren en ondersteunden met objectieve feiten en redenen, kunnen een enorme bijdrage leveren aan een oprechtere wereld. Hun gebrek kan daarin juist uw winst en kracht zijn.

Helaas zien mensen dit niet zo. Mensen, ook al zegt men vaak van wel, kunnen eerlijkheid niet erg waarderen. Er blijken ongeschreven regels te zijn die je dient te volgen. Rechtstreeks zeggen wat je van iets vind is bijvoorbeeld not done. Dat dien je zo omfloerst en ingepakt in zoveel mogelijk wollige taal, waardoor er van de mening of kritiek feitelijk nauwelijks iets overblijft, aan te geven. De meeste 'autisten' zijn echter zo diplomatiek als een looien deur. Iets is zo of iets is niet zo. En als iets zo is dan zou je daar niet omheen moeten hoeven draaien. Je krijgt echter te maken met allemaal verborgen belangen en agenda's waardoor men zelfs aan feiten aanstoot kan nemen en waardoor men een hele vijandige houding kan aannemen. Ik blijf vaak achter in verbazing. Waarom had ik dit of dat niet mogen zeggen? Wat is er zo aanstootgevend aan? Waarom wil men feiten negeren? Waarom is men zo oneerlijk tegenover mij en vooral zichzelf?

Wat voorbeelden

Bij bepaalde zaken, bijvoorbeeld in geval van religie maar ook ideologieën, kan ik de gevoelens die mensen hebben en het gedrag dat mensen vertonen niet matchen met welke vorm van logica dan ook. En dan gaat het min of meer mis. Het gaat er bij mij gewoon niet in dat mensen in bijvoorbeeld bovennatuurlijke, supranatuurlijke en paranormale zaken geloven. Er is geen enkele logische en wetenschappelijke bewijzen en aanwijzingen dat deze zaken ook echt bestaan. Uit het bestuderen van bijvoorbeeld religies blijkt dat het met logica en ratio totaal niets te maken heeft. Sterker nog, alle religies hebben zoveel volstrekt tegenstrijdige zaken, fabels, infantiele verzinselen en ronduit leugens en haaks op de wetenschap staande onzin in zich dat deze zich daardoor diskwalificeren om überhaupt serieus genomen te worden. Wat rest is het willens en wetens, tegen iedere ratio in, willen geloven in deze flauwekul en daar dan ook een bepaalde gevoelswaarde en belang aan toe te kennen. Soms zelfs een groter en hoger belang dan aan hun of andermans leven en welzijn. Als je anno nu zou opperen dat je jouw zoon gaat offeren omdat je daar van een stem, die kennelijk van een hogere zo niet de hoogste macht afkomstig is, opdracht toe hebt gekregen dan sluiten ze je volkomen terecht op. Er zijn echter miljarden mensen die van mening zijn dat deze teksten heilig zijn en niet het teken van complete gestoordheid en schizofrenie maar het symbool van ultieme opoffering aan 'god' is. En dit ook nog hoogst navolgenswaardig vinden!

Hetzelfde gaat op voor politieke en ideologische denkbeelden. Aangezien ik super introvert ben moet ik zaken eerst totaal doorgronden en alle feiten helder in beeld hebben voordat ik mij over een bepaalde zaak of kwestie een mening kan vormen. Pas als ik het beeld compleet heb en alle onzin en valse propaganda en emoties eruit gefilterd heb kan ik er iets mee. Dat is echter niet wat mensen die in een bepaalde zaak of kwestie geloven doen. Die vormen zich eerst een mening op basis van en binnen de kaders van hun ideologische en/ of religieuze overtuiging en dogma's en zoeken daar vervolgens de 'argumenten' bij. En dan neemt men alleen maar de 'feiten', 'argumenten' en propaganda tot zich die hun theorie en ideologie ondersteunen. De rest sluit men gewoon letterlijk buiten. En daarmee trekt men, niet zelden letterlijk, ten strijde. En een ieder die buiten deze kaders spreekt of zelfs maar denkt sabelen ze neer met nog veel meer valse en gezochte 'argumenten' en verwijten. Hen die hun 'waarheid' niet spreken worden vervolgens beticht van allerhande nare en foute motieven en sentimenten. Bijvoorbeeld racisme, de één of andere fobie en gebrek aan tolerantie en respect.

Het zijn doorgaans gevoelens, laat staan motieven, die ik helemaal niet ken of niet heb. Men is echter gevoelsmatig zo corrupt en on-integer dat men om welke reden dan ook hun kennelijk mismaakte gevoelens op andere projecteert. U kunt zich misschien voorstellen dat ik als 'autist' daar totaal op vastloop. Het doet geweld en onrecht aan, aan mijn oprechtheid, mijn integriteit, mijn feitenkennis, mijn intenties, mijn intelligentie en derhalve aan mij als persoon en mens. En als het gaat om gevoelens die ik niet ken, niet herken, waaraan geen logische en rationele redenen aan ten grondslag liggen dan gaat het daar in mijn relatie met mensen mis. Het gaat in het leven van veel 'autisten', dus ook dat van mij, nogal eens mis.

Je moet er maar aan wennen

Natuurlijk kunt u stellen dat 'autisten' er maar aan moeten wennen of er maar mee om moeten leren gaan. Nu kunnen ze dat niet alleen maar het is ook minstens een buitengewoon oneerlijke opstelling. U zou ook minder 'verwarrende' boodschappen uit kunnen sturen. U zou ook oprechter in uw gevoelens kunnen zijn. Net als 'autisten' doorgaans pijnlijk eerlijk en oprecht zijn en geen alternatieve politieke, religieuze of ideologische motieven hebben om iets anders te beweren dan zij doen. Door bijvoorbeeld uw beeld niet te laten vertroebelen door hetgeen waarin u wenst te geloven.

In het algemeen kan ik zeggen dat ik sociaal niet erg geslaagd ben. Ik zoek weliswaar geen conflicten op maar zal deze niet vermijden als 'ze' me vinden. En helaas vinden 'ze' me met enige regelmaat. Enerzijds heeft dit natuurlijk alles te maken met mijn 'autisme' en mijn onbegrip voor sociale conventies maar hoofdzakelijk heeft dit te maken met het gebrek aan acceptatie door de buitenwereld. Mensen kunnen jarenlang met mij omgaan waarna het op zeker moment, vooral als men dit zelf opzoekt, alsnog faliekant misgaat. En telkens verbijsterd het mij weer. Niet alleen omdat ik uiteraard weinig begrijp van de emoties die hen drijft maar ook omdat ik er, kennelijk onterecht, vanuit ga dat men mij inmiddels wel zou kennen en men weet of zou moeten/ kunnen weten wat men van mij juist wel of juist niet mag of zou mogen verwachten.

Ook een 'autist' kan een hele goede relatie hebben

Waar ik dan wel weer ontzettend trots op ben is dat ik inmiddels ruim 30 jaar een hele intense liefdesrelatie heb met mijn vrouw waar geen mens tussen kan komen. Een relatie die gezegend is met een prachtige dochter. Ik moet mijn vrouw, die mij uiteraard door en door kent, ook alle krediet toekennen voor het feit dat ze mij altijd geaccepteerd en gerespecteerd heeft voor wie en wat ik ben en nooit pogingen heeft ondernomen om mij te veranderen. Zelfs en juist niet op de momenten dat het sociale contact met onze omgeving, familie of vrienden of in werkrelaties en dergelijke wel eens heel stroef gingen of deze relaties, mede door mijn 'autisme' en het onbegrip daarvoor van genoemde, op de klippen liepen.

heel hard aan gewerkt maar toch gefaald

Het was ook met name in het belang van mijn prachtige vrouw en dochter dat ik een aantal jaren geleden begonnen ben aan een project om 'socialer' te zijn. Iets wat van mij eerlijk gezegd niet zo nodig hoefde omdat ik relatief gelukkig was op mijn eilandje terwijl mijn vrouw een eigen vriendenkring onderhield. Het heeft heel wat spreekwoordelijke bloed, zweet en tranen gekost en het leek er lang op dat ik in mijn opzet ging slagen. Helaas leek... Want het ging onlangs alsnog mis.

In het kader van het 'project' bracht ik mijn vrouw en haar familie, na vele jaren van elkaar gemeden te hebben, weer bij elkaar. En het is juist die familie die mij, en mijn vrouw en dochter, opbrak. De laatste additie, een zuster van mijn vrouw en haar man, aan ons 'gezellige samenzijn' bleek uiteindelijk de factor te zijn die een wig dreef tussen ons allen. Dat terwijl ik, ironisch genoeg, juist degene ben geweest die mijn vrouw overhaalde om ook met deze laatste 'verloren' zuster contact te zoeken. Al mijn goede intenties ten spijt waren het juist zij die mij, dus ons, vervolgens weer uit de familie werkten.

Oneerlijkheid - Het grootste obstakel voor 'autisten'

En dan met name vanwege het feit dat ik op deze site mijn op feiten gebaseerde conclusies en opinies vertolk. Die vielen bij de echtgenoot van deze zuster niet zo in de extreemlinkse smaak. Hetgeen voor hem/ hen kennelijk aanleiding was om mijn positie binnen de familie onmogelijk te maken. Ofwel de beruchte extreemlinkse selectieve opvattingen over 'tolerantie, respect en verdraagzaamheid'. Nu zal mijn 'autisme', en het onbegrip dat daarvoor bestaat bij veel mensen, daar ongetwijfeld aan bijgedragen hebben. En dat wil ik volledig erkennen. Ik kan immers, ondanks alle training die ik mezelf gaf, het feit niet ontkennen dat ik anders met zaken en 'sociale' en in dit geval 'ideologische conventies' omga.

Ik ben voor mezelf, als onderdeel van het verwerkingsproces, nog aan het analyseren tot in hoeverre het hele gebeuren aan mij en mijn 'autisme' te verwijten is. Maar dat neemt niet weg dat er door desbetreffende dingen zijn gezegd en hebben zich gedragingen voorgedaan die hoe dan ook volstrekt onacceptabel zijn. En ook al zou ik tot de conclusie komen dat mijn 'autisme' een grote rol heeft gespeeld verhinderd dit dat het ooit nog eens goed zal komen tussen genoemde en ons. Want ik mag weliswaar een 'autist' zijn, en altijd blijven, en kan dit soms relaties met andere bemoeilijken maar deze walgelijke verwijten en gedragingen waren en zijn hoe dan ook niet terecht en/ of acceptabel.

Iets om ook heel trotst op te zijn

Hoe het ook is, ik werd onlangs weer eens heel hard met de neus op het feit gedrukt dat 'autisme' een enorm obstakel kan zijn en altijd zal blijven bij het aangaan van duurzame relaties. Het enige dat mij daarbij werkelijk zeer doet is dat dit helaas niet alleen voor mij opgaat en mij treft maar ook de mensen waar ik het meeste van hou. Die hebben immers niet gevraagd om een moeizaam leven met een 'autist'. Enige mooie bijkomstigheid, en misschien wat schrale troost, is dat het onze relatie en vertrouwensband alleen maar sterker maakt. En dat is iets waarop heel veel mensen jaloers mogen zijn.

---

Deel dit op Social Media...